Regie: Gabriela Cowperthwaite | Scenario: Brad Ingelsby | Cast: Jason Segel (Dane Faucheux), Dakota Johnson (Nicole Teague), Casey Affleck (Matt Teague), Isabella Kai (Molly Teague), Violet McGraw (Evie Teague), Denée Benton (Charlotte), Gwendoline Christie (Teresa), Cherry Jones (Faith Pruett), e.a. | Speelduur: 124 minuten | Jaar: 2019

Dane Faucheux was altijd een beetje het lulletje van de vriendengroep. Woont nog in de kelder van zijn ouders, winkeliersbaantje waar hij te lang is blijven plakken en ook met de vrouwen wil het maar niet vlotten. Wanneer Matt hem leert kennen, is hij die ene knakker die zijn vrouw een keer onhandig heeft uitgevraagd, omdat hij niet wist dat ze al getrouwd was. Jaren later blijkt Matts vrouw Nicole terminale kanker te hebben, en storten hun beide levens in. Onverwacht is er iemand op wie ze kunnen rekenen, die zijn leven opzij zet om hun gezin te ondersteunen: goedzak Dane.

Vijftien jaar geleden stopte RTL4 met het wekelijks uitzenden van de Waargebeurde Woensdagavondfilm. Zo'n tranentrekker, met amper productiewaarde om van te kunnen spreken. Maar ze zijn nog steeds een begrip. Het artikel dat journalist Matthew Teague schreef over de steun van onwaarschijnlijke huisvriend Dane had zo de basis kunnen vormen voor zo'n woensdagse smartlap. Maar zet er een aantal sterke acteurs op en een meer dan competente regie en je hebt ineens een goed werkend drama, over diepe menselijke connecties.

Jason Segel verbaasde een aantal jaren terug vriend en vijand, toen hij met The End of the Tour een stevige dramatische rol bleek aan te kunnen. Voorheen speelde hij vaker een goedzak of de uitvreter in menige flauwe komedie - al dan niet op tv - en ineens gaf hij gestalte aan de depressieve en razend intelligente schrijver David Foster Wallace. Nu pakt hij opnieuw in, maar ook door zijn gebruikelijke sitcompersonage juist als wapen in te zetten in een verhaal over pijn, versnelde aftakeling en het onvermijdelijke einde. Zonder zijn gevoel voor humor te vergeten, nota bene.

Our Friend is daarnaast een uitgelezen mogelijkheid voor Dakota Johnson om ook eens in een toegankelijke film tentoon te spreiden dat ze meer als actrice te bieden heeft dan alleen de Fifty Shades-trilogie. Ze krijgt de kans om diep te graven en slaagt. En voor de rol van schrijver Matt is Casey Affleck ingevlogen. Na Manchester by the Sea weten we natuurlijk al dat hij pijn kan acteren. Maar hoe veelzijdig hij daarin is, blijkt wel in deze rol, waarin we hem continu op de huid zitten. We zien echt door zijn ogen hoe belangrijk Dane is, en dat overbrugt Affleck met verve. Want met zijn vrouw kwijnt hij ook weg. Fysiek en emotioneel.

In de kern heeft Our Friend iets warms, maar hij laat ook weer niet heel veel nieuws zien. Het is vooral weer een erg goed geproduceerde variant op verhalen die we vaker hebben gehoord, waarin mensen elkaar weten te vinden op een moment waarop dat cruciaal is. En de film benoemt ook goed wat het slopende eindtraject is van kanker. Maar het blijft vrij vaak bij benoemen. We weten dat andere vrienden van Matt en Nicole afhaken omdat ze het niet aankunnen om haar te zien wegkwijnen, maar zelf zien we er ook niet heel veel van. Vooral flarden en montages, die de pijn meer verzachten dan had gehoeven. Want als je Matt het hoort omschrijven, lijkt dat ook een beetje het punt: dat Dane zich niet laat afschrikken door de heftigheid.

Desondanks is er een emotionele climax die binnenkomt. Our Friend vermijdt de clichés en het matige acteerwerk van de tv-films waar RTL lange tijd bekend om stond, maar het resultaat is hetzelfde: een getrokken traan. Alleen nu niet alleen om de gebruikelijke reden van zielig of 'ziek, zwak en misselijk', maar om een onvoorstelbaar diepe vriendschap. En op dat soort momenten is drama eigenlijk wel heel lekker.

Our Friend is te zien bij Picl.