Er kleeft een behoorlijk taboe aan doen alsof je dronken bent. Je kunt beter een orgasme veinzen of een griep. Dronken ben je of ben je niet. De antipathie gaat zo ver dat acteurs die op de bühne de bodem van een fles whisky moeten acteren, de dunste lijn van hun carrière bewandelen. Cassandra doet in Promising Young Woman een knappe poging te laten zien waarom dit is. Waarom we doodsbang zijn voor degenen die de ware ongeremdheid voor hun eigen karretje spannen.
Cassandra doet inderdaad alsof ze dronken is. Elke week opnieuw fingeert ze de laveloze vrouw in de kroeg te zijn. Ze wendt een weerloze kwetsbaarheid voor om behulpzame good guys als onverbeterlijke bad guys te ontmaskeren. Ze is de Roodkapje die de wolf tegelijk verlokt en ontwapent.
Maar waarom? Waarom veinst Cassandra dat wat je niet wilt zijn? Waarom doet ze alsof ze als voormalig geneeskundestudente gelukkig is met haar carrière als barista in een koffiecorner? Waarom doet ze alsof ze als dertigjarige nergens liever is dan wonend op het hoogpolige oudroze tapijt en tussen de gouden engeltjes van haar bezorgde ouders? Promising Young Woman is een tenendans naar die allesbepalende motieven, terwijl Cassandra met messcherpe stiletto's de wraak al bloederig aan het nemen is.
Promising Young Woman voelt luchtig, meisje-ontmoet-jongenluchtig. Zoals huurmoordenaar Villanelle zich luchtig voorbereidt op een willekeurige moord in het eveneens door Emerald Fennel geschreven tweede seizoen van de hitserie Killing Eve. En net als bij Killing Eve wordt de luchtigheid zwaar bedreigd door de moddervette suspense en is het maar de vraag of de heldin het wint van de groeiende berg wreedheid.
Cassandra is een thrillerpersonage om je vingers bij af te likken. Ze transformeert de door Hitchcock ontworpen en bijna een eeuw lang door Hollywood misbruikte, manipulatieve en bipolaire jonge vrouw in een moderne, nietsontziende post-#metoo-krachtvrouw. Gelijktijdig tilt ze de in diezelfde thrillers sleets geworden strijd om gerechtigheid naar een nieuw en wreder niveau. Cassandra verbijstert en verslaaft mede dankzij de vertolking door Carey Mulligan - een vertolking waarbij je afvraagt waarom we haar ook alweer uit het oog verloren zijn als Oscarwaardige karakteractrice. De suspensefilm was nog niet eerder zo klaar voor het nieuwe decennium.
Het fundament is het doen alsof. Het veinzen, pretenderen, fingeren, nabootsen, imiteren, huichelen, simuleren - het is dankzij de socialemediacultus aan de orde van de dag. We doen allemaal alsof. Alsof we aardig zijn, onschuldig, slachtoffer van ons eigen verleden. Zelfs als we dronken zijn doen we alsof we nuchter zijn. Alleen andersom niet, juist dat kleine extra stapje maakt Cassandra tot de Jeanne d'Arc van het postmoderne pretenderen.
Promising Young Woman heeft zoals veel films, toneel en muziek last gehad van een belabberde timing. Naast levens is ook kunst het afgelopen jaar ondergesneeuwd door Covid-19. Geen voorstellingen, geen premières, geen momentum. Er werd geproduceerd voor de grote doos van vergetelheid. In de meeste gevallen was dat zonde, in het geval van Promising Young Woman een misdaad. De Acadamy heeft met vijf nominaties een goede voorzet gegeven deze misdaad te wreken. Aan ons nu de taak deze film te gaan kijken. Met of zonder popcorn, met of zonder Covid-19, maar hoe dan ook met volle bewondering.
Promising Young Woman is te zien bij Amazon Prime Video.