Regie: Max Barbakow | Scenario: Andy Siara, Max Barbakow | Cast: Andy Samberg (Nyles), Cristin Milioti (Sarah), J.K. Simmons (Roy), Peter Gallagher (Howard), e.a. | Speelduur: 90 minuten | Jaar: 2021

Het is niet voor niets dat de typering 'Groundhog Day' het afgelopen jaar vaak de revue passeerde. De herhaling, de monotonie, het isolement, en het onvermogen de sleur te doorbreken zijn in het coronajaar aan de orde van de dag. Een onontkoombare repetitie van tijd is misschien wel de helderste definitie van een depressie. En een tijdlusfilm is een ideaal format om alle denkbare fatalistische, apocalyptische en manisch-depressieve uitwerkingen hiervan te tonen. Het waanzinnig knappe aan Palm Springs is dat het die depressieve cirkel met groot gemak en met een nog grotere glimlach doorbreekt.

We treffen Nyles midden in "one of those infinite time loop situations you might have heard about". Bij puur toeval zit Nyles vast op een bruiloft van iemand anders. Niet een beetje vast, omdat zijn auto is dichtgeparkeerd of een bruidsmeisje hem aan een bed heeft gehandboeid, nee letterlijk vast. Vast in de tijd, vast op de plek. Door een tijdruimtefoutje beleeft hij de mooiste dag van iemand anders' leven opnieuw en opnieuw en opnieuw. En opnieuw. En zoals vaak met de mooiste dagen van iemand anders: voor Nyles is er geen reet aan.

Hij wordt iedere keer wakker naast zijn vriendin in de wetenschap dat hij haar later op de dag zal betrappen op seks met iemand anders. Hij ontbijt al dobberend in een leeg zwembad met blikken bier en de speeches, dansjes en geforceerde glimlachen van de medegasten op het bruiloftsfeest zijn olie op het vuur van zijn volgroeide fatalisme. Nyles heeft net als al zijn talrijke tijdlusfilm-voorgangers alles geprobeerd om de lus te ontlussen. Net als bij Groundhog Day's Phil staat zelfmoord hoog op het lijstje en net als in Edge of Tomorrow staat het oplossen van de tijdpuzzel op een goede tweede plek.

En, eveneens net als bij zijn voorgangers: niks lijkt te helpen - het verzet is vruchteloos. Nyles heeft de strijd dan ook zo goed als opgegeven op het moment dat scenarist en regisseur Max Barbakow hem, en daarmee alle na Palm Springs nog te maken tijdlusfilms een werkelijk magisch bot voor de voeten werpt. Want dat wat de Hollywoodvariant van de van oorsprong Japanse vertelstructuur zo uitzichtloos en deprimerend maakt, is dat de hoofdpersoon de eindeloze repetitie van tijd in zijn uppie moet doorstaan. Nieuwkomer Barbakow geeft de lethargische Nyles echter een partner in de tijdcrime. Sarah, de zus van de bruid, raakt onwelwillend verstrikt in dezelfde tijdlus als Nyles. Palm Springs trekt met deze zo simpele maar minstens zo effectieve greep het tijdlusgenre aan zijn eigen haren uit het moeras van de depressie.

Dankzij Sarah veert Nyles op en krijgt hij hernieuwde energie. Het blijkt dat het delen van een monotone herhaling de depressie buiten de deur kan houden. Sterker nog, het blijkt dat herhaling met zijn tweeën helemaal niet deprimerend hoeft te zijn. Samen met de juiste persoon is het leven gewoon behoorlijk leuk, ook al eindigt de dag onder een vrachtwagen of met een enorme pijl in je rug.

Het is met Palm Spring's tijdlus een beetje zoals met de gedwongen covid-19-isolatie. We willen allemaal graag weten of, hoe en wanneer we hem gaan doorbreken, maar zo lang we hem mogen delen met ofwel de belachelijk grappige Andy Samberg ofwel de Bill Murray naar de kroon stekende Cristin Milioti, zingen we het nog wel een tijdje zonder depressie uit. Zelfs op een kutbruiloft. Elke dag opnieuw.

Palm Springs is te zien bij Amazon Prime Video.