The Witches, de Roald Dahl-verfilming van Nicolas Roeg uit 1990 met een glansrol voor Angelica Huston, zal voor velen van ons behoren tot de inventaris van het jeugdsentiment. Met zo'n precedent is het een behoorlijk riskante onderneming voor welke regisseur dan ook om zich te wagen aan een nieuwe verfilming. Vermaard filmmaker Robert Zemeckis durfde het aan en gooide gelijk het één en ander rigoureus om. Hij lijkt carte blanche te hebben gegeven aan Anne Hathaway als de opperheks.
Om maar met het goede nieuws te beginnen: de meest verregaande wijziging, namelijk om het verhaal te situeren in het zuiden van de Verenigde Staten van de jaren zestig van de vorige eeuw, pakt eigenlijk best verfrissend uit. Het valt Zemeckis te prijzen dat hij nu eens een keer geen verwende witte families ten tonele voert maar voor wat welkome diversiteit heeft gezorgd. De naam- en ouderloze jongen die de hoofdrol vertolkt - en in de raamvertelling wordt ingesproken door Chris Rock - is een zwarte jongen die het met zijn oma moet zien te rooien.
De eveneens naamloze oma, gespeeld door de altijd charmante Octavia Spencer, is een gelovige vrouw. God heeft kennelijk een ander lot voor haar kleinzoon in gedachten. Ze is van het type dat haar stoelen en banken als nieuw wil bewaren door er plastic overheen te spannen. In haar jeugd is ze getuige geweest van een traumatisch schouwspel toen haar beste vriendinnetje snoep aannam van een heks en daardoor veranderde in een kip. Niemand die haar geloofde uiteraard, maar wanneer decennia later kleinzoon bij de lokale kruidenier oog in oog komt te staan met een heks met een raspende stem, kiest oma eieren voor haar geld.
Heksen bestaan. En ze mengen zich onder de normale bevolking. Als je eenmaal in aanraking met een heks bent geweest dan kom je er nooit meer vanaf. Ze hebben een kaal hoofd, klauwen als handen en geen tenen. Maar het ergste is dat ze een godsgruwelijke hekel hebben aan kinderen. Als oma en kleinzoon hun intrek nemen in een groot luxehotel in Alabama met als doel de toverkollen te ontlopen, blijkt dit nou ook net de locatie te zijn voor een landelijk heksencongres. Doel van de bijeenkomst is om het plan te ontvouwen om van alle kinderen af te komen door ze te veranderen in muizen.
Goed, de nieuwe setting pakt goed uit, maar of Zemeckis ook echt door heeft wat zijn doelgroep aankan valt te bezien. Wellicht dat de invloed van Guillermo del Toro als medescenarist hiermee iets van doen heeft. Del Toro heeft wel meer films gemaakt die balanceren op het randje van wat acceptabel is voor kinderen. The Witches in de uitvoering van 2020 is dan ook niet voor niets ingeschaald op een publiek van negen jaar en ouder. Nu zijn kinderen vandaag de dag wel meer gewend qua geweld en extreme beelden, maar toch is de lezing van Zemeckis een tikkeltje te eng. Zo hebben de heksen een gruwelijke glimlach die strekt van oor tot oor, voorzien van puntige tanden. Het zou niet misstaan in menig horrorfilm. Ook kunnen de ledematen van Hathaways personage haast eindeloos uitstrekken en heeft ze nog twee puntige tenen over.
Met recht een zwarte magica om bang voor te zijn. Dit alles is geen aangenaam gezicht voor families waarvan de ouders nog de klassieker uit 1990 in het achterhoofd hebben. Hathaway staat erom bekend dat ze graag flink losgaat op haar personages, maar schiet hier regelmatig door met haar vet aangezette Oost-Europese accent en haar morbide voorkeuren. Zemeckis overdrijft wel meer, onder andere door aan fatshaming te doen. Het Britse joch Bruno dat eveneens in het hotel verblijft en als eerste in een muis verandert is mollig en alleen maar met eten bezig. Een beetje nuance was hier geen overbodigheid geweest.
Dat het niet alleen maar kommer en kwel is komt door de heerlijke rol van Spencer, haar sympathieke en goed acterende filmkleinzoon en de fijne bijrollen van Stanley Tucci als hotelmanager en Kristin Chenoweth. Helaas weet een goede cast niet te voorkomen dat in veel scènes de spanningsopbouw uit balans is. Zemeckis piekt regelmatig te vroeg en als de climax zich heeft aangediend in pogingen om de heksen te ondermijnen slaan de scènes dood.
Op de enge aanblikken na is The Witches een visueel feest. Toch zijn het relateerbare personage en een goede verhaalopbouw die een film kunnen maken en breken. Op deze vlakken schiet Zemeckis ernstig tekort. Hathaway moet het vooral hebben van overacteren en niet van de subtiliteiten en subtekst. Jammer.
