Freaky opent met een situatie die we maar al te goed kennen uit talloze andere horrorfilms: jongeren die 's nachts met een biertje in de hand rond een kampvuur zitten en elkaar proberen bang te maken met een lokale legende. In dit geval draait het allemaal om 'The Butcher', een seriemoordenaar die elk jaar terugkeert naar het Amerikaanse dorpje Blissfield en het gemunt zou hebben op argeloze tieners. Tja, dan kun je natuurlijk verwachten dat hij een paar minuten later in beeld verschijnt om een bloedbad aan te richten.
De opening van Freaky is bewust heel cliché. Door in de eerste minuten af te rekenen met archetypische personages (het domme blondje, de hitsige 'hunk', etc.) laat scenarist en regisseur Christopher Landon meteen weten dat hij daarna een compleet andere weg wil inslaan met zijn horrorfilm. Landon maakte eerder Happy Death Day en Happy Death Day 2U, waarmee hij een nieuwe, speelse draai gaf aan het subgenre van de slasherfilm. Het basisidee van een personage dat gevangen zit in een eindeloze tijdlus leende hij heel handig van Groundhog Day.
Je zou Freaky op zijn beurt kunnen omschrijven als een soort kruisbestuiving tussen Freaky Friday en Friday the 13th. Op papier klinkt deze combinatie eigenlijk al zo leuk en verrassend dat je je afvraagt waarom nooit eerder iemand op dit idee kwam. Wanneer 'The Butcher' op een avond besluit om het onzekere tienermeisje Millie met een magische dolk neer te steken, komen de twee in elkaars lichaam terecht en moet Millie (in haar grote, logge mannenlijf) op zoek naar een manier om haar vrienden te overtuigen van haar onschuld. Haast is geboden, want na vierentwintig uur zal de vloek permanent worden.
Het is duidelijk zichtbaar dat de acteurs en actrices tijdens de opnames van Freaky veel plezier hebben beleefd op de set. Hun enthousiasme straalt af op het eindresultaat. Vooral de vijftigjarige Vince Vaughn heeft de lachers op zijn hand, omdat hij moeiteloos weet te schakelen van een gewetenloze moordenaar naar een giechelend schoolmeisje. Bovendien laat Vaughn tijdens een emotionele scène in een pashokje zien dat zijn acteerkunsten veel verder reiken dan menigeen zou denken; hij is allang niet meer alléén die oppervlakkige komedieacteur. Ook Kathryn Newton verdient een vermelding, aangezien deze blondine soms best griezelig kan overkomen met een levenloze blik in haar ogen en een vlijmscherp slagersmes in haar hand.
Christopher Landon laat zijn film boven veel genregenoten uitstijgen met behulp van een zelfbewust scenario, waarmee hij ook de tijdgeest nog eens heel aardig weet te vangen. "You are black! I am gay! We are so dead!" gilt de hysterische Josh tegen een van zijn vriendinnen terwijl ze op de hielen worden gezeten. Grappig, want in deze horror zijn het voor de verandering nou juist eens niét de zwarte en homoseksuele personages die als eerst het loodje leggen.
Het spelen met karikaturale omkeringen is vermakelijk, maar naderhand bekruipt je toch een beetje het gevoel dat de makers soms niet het onderste uit de kan hebben weten te halen. Zo'n magische dolk schept immers vele mogelijkheden: je zou bijvoorbeeld nog veel meer personages kunnen betrekken bij de lichaamsverwisselingen en kunnen experimenteren met hun tegenstellingen (net zoals dat gebeurde in Jumanji: The Next Level). Misschien een ideetje voor deel twee? Hoe dan ook, Freaky presenteert wel een aantal heerlijk gruwelijke manieren om iemand om zeep te helpen, dus liefhebbers van horror met een komische insteek zijn hier zeker aan het juiste adres.
