Hoe groot je dromen ook zijn, het zijn veelal de omstandigheden die ze doen vervliegen. De invloed van moderne media, waaronder perfecte Instagram-profielen, gelekte Snapchatkiekjes en een vlekkeloos Facebookbestaan maken het er niet bepaald makkelijker op. Er is duidelijk verschil tussen dromen van een ideale wereld en continu om je oren worden geslagen met gekunstelde perfectie.
Voor de puberende Shola, beter bekend onder haar bijnaam Rocks, is het helemaal een hard gelag. Het Brits-Nigeriaanse meisje droomt ervan een vermaard make-up-vlogger te worden. Een carrière als de Britse Nikkie Tutorials lijkt echter verder weg dan ooit. Rocks leeft samen met haar alleenstaande moeder en jongere broertje Emmanuel. Op een middag komt Rocks thuis en is moeder hem gesmeerd. Ze wilde tijd voor zichzelf. Rocks en Emmanuel mogen hun eigen boontjes doppen.
Het ruwe Britse Rocks is allesbehalve een tragisch relaas over een puber die er helemaal alleen voor komt te staan. Er gaat een opvallend optimisme schuil achter de ellende die Rocks overkomt. Ze maakt hierbij soms vreemde keuzes en stelt verkeerde prioriteiten, maar je moet haar nageven dat ze niet bij de pakken neer gaat zitten. Daar komt bij dat filmmaker Sarah Gavron, die zich bij andere projecten al bezighield met vrouwen aan de randen van de samenleving, Rocks vooral als puber laat zien en niet als volwassen taakbewuste vrouw.
Wat de zaak voor Rocks complex maakt, is dat haar wel degelijk hulp wordt aangeboden, maar ze de geborgenheid van een stabiel huishouden niet gewend is. En dan zijn er ook nog de autoriteiten die hun stempel op de situatie willen drukken. Gavron weet krachtig spel uit haar veelal onervaren cast te krijgen. Veel van de dialogen zijn geïmproviseerd wat een documentaire-achtige sfeer met zich meebrengt. De regisseur sluit aan bij het sociaalrealisme waar niet alleen een aantal landgenoten zoals Ken Loach en Mike Leigh furore mee maakten, maar er doemen ook vergelijkingen op met de Belgische Dardenne-broers.
Waarom Rocks nu precies in deze situatie is beland en wat de exacte motieven van haar moeder zijn blijft onderbelicht. De situatie is nu eenmaal zoals deze is, zo wil Gavron ons meegeven. Ze komt ermee weg door de opvallend opbeurende toon. Dit wordt versterkt door het opgewekte spel van hoofdrolspeelster Bukky Bakray van wie we geen deprimerende taferelen hoeven te verwachten. Ze is verbaal sterk en laat zich niet overal in meeslepen. Vooral de momenten waarop Rock zich over haar broertje ontfermt zijn ontroerend en hoopgevend. Dit alles gaat gepaard met een groot gevoel van oprechtheid zonder in overdreven sentimentele toestand te vervallen. Het moge duidelijk zijn dat deze jongedame het wel zal redden in het leven.
