Je zou het waarschijnlijk niet verwachten op basis van de poster (Megan Fox met een machinegeweer), maar Rogue blijkt zowaar een film met een agenda. Of nou ja... af en toe. Tussen de bedrijven door, wanneer het even niet een lompe actiefilm hoeft te zijn, kaart Rogue een relatief nieuw probleem aan: leeuwenfokkerijen. Om steenrijke westerlingen zonder geweten en Aziaten zonder realiteitszin te behagen, worden in Afrika leeuwen in gevangenschap gefokt. Eerstgenoemde partij mag daar op jagen voor een stevige som geld, waarna de beenderen van de dode dieren naar Oost-Azië worden verscheept vanwege hun zogenaamde geneeskrachtige werking. Het is een wijdverbreid probleem waar waarschijnlijk een diepgravende documentaire aan kan worden gewijd, maar het staat een onzinnig niemendalletje zoals Rogue natuurlijk ook vrij er wat licht op te schijnen.
In de behandeling van deze ecologische misdaad toont zich de maker. Regisseur M.J. Bassett heeft namelijk een verleden als wildfotograaf en koesterde ooit de jeugddroom om als arts met wilde dieren in Afrika te werken. Bassett schreef het script voor Rogue met haar dochter, die tevens een rol in de film heeft. Dat alles wekt de indruk van een waar passieproject, maar Rogue is eerder het type actiefilm dat zich aan elke vorm van inhoud poogt te onttrekken. Vooral vreemd is dat de leeuwenfokkerijen niet de hoofdmoot vormen, maar slechts opduiken als een subplot dat per ongeluk in de film lijkt te zijn beland.
Het centrale plot van Rogue draait namelijk om een groep huurlingen die in Afrika een ontvoerde gouverneursdochter uit de handen van een stel rebellen moet bevrijden. Daar slagen ze in, maar ze lijden flinke verliezen en moeten vervolgens enige tijd standhouden tot ze kunnen worden opgepikt. Als schuilplek kiezen ze onbewust een leeuwenfokkerij waar eerder een uitbraak heeft plaatsgevonden en dus geen levende ziel meer te vinden is. Toch blijken niet alle leeuwen de plek te hebben verlaten, waarmee actiefilm Rogue ineens in het survivalgenre tuimelt. Met zo'n transformatie hoeft in principe niets mis te zijn, maar helaas kan Bassett het niet laten na een middenstuk van leeuwaanvallen toch weer een gewapende overmacht te laten opdraven. Rogue schippert daarmee tussen twee soorten bedreigingen die allebei effectief kunnen zijn, maar elkaar hier nogal in de weg zitten.
Wat uiteraard niet helpt, is dat de actie niet om over naar huis te schrijven is. De meeste shots zijn nog best degelijk gefilmd, maar de montage is rommelig en het overzicht gaat al snel verloren. Dat is in het actiegenre niet uitzonderlijk, maar Bassett weet zelfs een simpele uitlegscène te verprutsen. Op een zeker moment poogt huurlingenleider Sam op kalme wijze de situatie te schetsen door enkele voorwerpen op tafel als miniatuur van de boerderij te gebruiken. Maar juist wanneer ze aan haar uitleg begint, worden alleen nog maar medium close-ups van de toekijkende huurlingen getoond en komt de tafel niet meer in beeld. Haar uitleg beperkt zich daardoor tot mensen die zich waarschijnlijk wel een aardige voorstelling kunnen maken van hun positie, terwijl de naar overzicht hunkerende kijker volledig wordt buitengesloten.
Ondertussen wordt de jagende leeuwin wel volop in beeld gebracht, wat door de onrealistische CGI niet bepaald spanningverhogend is. En dat terwijl dit dier nou juist prima voor een groot deel in duisternis had kunnen worden gelaten. Dat deze leeuwin in een hoog tempo slachtoffers maakt, zal waarschijnlijk vooral resulteren in schouderophalen, aangezien de huurlingen een niet bijster interessant gezelschap vormen. Het zijn de gebruikelijke vrolijke rouwdouwers, die Bassett zo hard sympathiek poogt te maken dat er nauwelijks nog enige dreiging vanaf straalt. Dan kunnen ze nog zo vaak oprakelen dat ze allerlei verschrikkelijke dingen hebben gezien en gedaan, maar geen moment krijg je de indruk dat ze ooit verder zijn gekomen dan de filmset. Ter compensatie kruidt men dan maar elke zin met minstens één 'fuck', waardoor dat woord al snel elke impact verliest.
Intrigerend genoeg brengt Megan Fox het er als leider van het gezelschap nog het best vanaf. Veel films waarin een militaire vrouw omringd is door een overwegend mannelijk gezelschap achten het nodig van deze dame de meest geharde doorgewinterde krijger te maken, maar dat valt hier redelijk mee. Haar personage Sam doet voor niemand onder, maar wordt ondanks haar ruime militaire ervaring niet voor vol aangezien door haar ondergeschikten. Dat is echter een balletje dat leuk wordt opgegooid, maar nooit wordt opgevangen. Wanneer haar trouwste kompaan het loodje legt, verwacht je enige vorm van muiterij door de overduidelijk minder loyale medestrijders, maar de film heeft het blijkbaar te druk voor dergelijke verhaalontwikkelingen.
De moeilijkheid van films waarin mensen bedreigd worden door wilde dieren, is dat laatstgenoemde altijd een zekere monsterstatus krijgen. Wanneer het gaat om dieren die met uitsterven bedreigd worden, neigt dat naar onverantwoord. Vierenhalf decennium van films vol mensetende haaien hebben het imago en dientengevolge de populatie van deze dieren immers niet bepaald geholpen. Dus een film die leeuwenfokkerijen veroordeelt maar ondertussen een leeuw als grote bedreiging opvoert? Tja, dat klinkt als een uiterst onbeholpen bedoening. Maar bijzonder genoeg weet Rogue die lastige spagaat nog best aardig uit te voeren, mogelijk dankzij de oprechtheid van Bassett. Aan goede bedoelingen heb je echter niet zoveel als de gebruikelijke filmaspecten ondermaats zijn uitgevoerd. Had dan toch maar gewoon een film gemaakt die écht als pamflet had kunnen dienen. Nu zitten al die goede oprechte intenties immers verpakt in een middelmatige actiefilm. En daarvan hebben we er al genoeg.
