Ava is een mysterieuze vrouw. Oud-junkie en -alcoholist, ex-militair en uiterst bedreven in het gewetenloos omleggen van haar van hogerhand opgelegde doelwitten. Een even charmant als dodelijk enigma voor familie, vrienden en vijanden. En allemaal hebben ze zelden door waarmee de huurmoordenaar bezig is tot het te laat is. Ava daarentegen is een opzichtig doorzichtige film waarvan het grootste mysterie toch uiteindelijk is wat de film wil zijn. Een actiethriller, een drama of wellicht een komedie?
De gespleten persoonlijkheid van de film is wellicht het best te schetsen aan de hand van de cast. De titelrol wordt vervuld door Jessica Chastain, een uitstekende drama-actrice van in de veertig die Lara Croft-achtige actiescènes afwisselt met overduidelijk in de veertig zijn. De kopstukken van haar chaotische moordenaarsorganisatie worden gespeeld door een haast karikaturale Colin Farrell en een onverklaarbaar soepel vechtende maar houterig acterende John Malkovich. De kers op de taart is Common, die als rapper weliswaar ooit een Oscar won, maar het acterend al lastig heeft met de vlakke rol van Ava's gokverslaafde ex-vriend.
Deze vier zijn immers al jaren - of zelfs decennia - graag geziene namen op de titelrol van grote blockbusters of veelgeprezen festivalfilms. Drie van de vier spelen echter een rol die ze niet ligt. De vierde, Colin Farrell, speelt een rol die de film niet ligt. Het zegt veel over het gebrek aan vernuft en doordachtheid van Ava. Regisseur Tate Taylor weet helaas ook met zijn zesde film, dit keer in samenwerking met een relatief onervaren schrijver, niet de indruk te wekken op korte termijn een vooraanstaand filmmaker te worden die een matig script succesvol naar zijn hand kan zetten.
Ook het verhaal zelf is namelijk weinig verrassend van aard. Wanneer Ava niet voor het eerst besluit haar doelwit op een wat bijdehantere manier te vermoorden dan strikt noodzakelijk is, is voor haar werkgever de maat vol. Het drastisch gevolg is uiteraard dat zij er ook maar aan moet geloven. Het vermoorden van een moordenaar van wereldklasse blijkt echter een lastige klus, terwijl Ava zelf intussen ook privé de nodige moeilijkheden over zich afroept. Helaas loopt het allemaal via duidelijk uitgetekende en daardoor weinig aangrijpende machts- en liefdesverhoudingen.
Door deze voorspelbaarheid is het lastig als kijker geboeid te blijven. Moet de actie in dienst staan van Ava's immer sluimerende alcoholisme? Of is haar verslavingsverleden een wanhopige poging de verder voornamelijk cynische en kille huurmoordenaar van diepgang te voorzien? Wanneer de overdreven Ierse Farrell zijn best gaat doen je aan het grijnzen te krijgen tijdens de actie-apotheose, net na het enige echt gevoelige moment van de film, is het identiteitsraadsel van de film compleet. Wellicht dat je een film als deze uiteindelijk maar dankbaar moet zijn voor het gebrek aan potentieel onsmakelijke pretentie, al biedt het bitter weinig anders.
