Dark River is na de documentaire The Arbor en het coming-of-agedrama The Selfish Giant de derde film die Clio Barnard opneemt in haar geboortestreek Yorkshire, in het noorden van Engeland. En waarom ook niet? De omgeving leent zich prima voor een verhaal over verwaarlozing.
Het schapenboerendrama Dark River draait om Alice, een vrouw die na vijftien jaar terugkeert naar de boerderij van haar ouders. Moeder is in geen velden of wegen te bekennen en vader ligt sinds kort onder de zoden. Alleen broer Joe loopt nog rond op het erf, maar het is meteen duidelijk dat hij niet al zijn - ahum - schaapjes op het droge heeft: in de stenen omheining zit een enorme bres, waardoor alle blatende beestjes heel gemakkelijk kunnen ontsnappen. De dorsmachine staat ook al een tijdje in de schuur stof te happen en ratten trippelen vrolijk in grote getale door de veestallen.
Wie ooit een aflevering van de televisieprogramma's Help, Mijn Man is Klusser! of Ons Huis Vol Spullen heeft gezien, weet dat zulke materiële verwaarlozingen meestal het gevolg zijn van een dieper liggend, psychologisch probleem. Dat is in Dark River niet anders. Broer en zus ruziën wat af met elkaar, voornamelijk over de toekomst van de boerderij, maar uiteindelijk moeten ze samen hun traumatische verleden onder ogen zien te komen.
Wat er precies gebeurd is, is op basis van de eerste dagdromerijen van Alice voor de geoefende kijker niet zo moeilijk te raden. Toch blijft deze film je boeien, omdat het scenario (geïnspireerd door de roman 'Trespass' van Rose Tremain) de meeste clichés weet te omzeilen en de dialogen nooit uitleggerig worden.
Regisseuse Clio Barnard dwingt de kijker om te onthaasten en zich over te geven aan een stroom van melancholische beelden. Groene heuvels, grijze luchten, regenbuien aan den einder; alles voelt heel troosteloos aan, maar op de een of andere manier heeft het ook juist iets heerlijks om gewoon naar die plaatjes te staren en in de misère te zwelgen. Het mooie folklorenummer 'An Acre of Land' van PJ Harvey en Harry Escott - waarmee de film begint en eindigt - maakt alle treurnis op een prettige manier af.
Goed, misschien laat Dark River geen verse karrensporen achter in de modder van de Britse filmindustrie, maar het staat wel buiten kijf dat Ruth Wilson en Mark Stanley hier puik werk leveren. Wilson heeft, net als de mistige schapenweiden, iets mystieks. En Stanley vormt op zijn beurt een sterk tegenwicht voor haar, omdat hij bijzonder veel energie in zijn scènes pompt. Tot slot is het nog aardig te vermelden dat de makers de symboliek létterlijk uit de zompige weilanden plukken: de naaldbloesem bloeit namelijk alleen op velden die men een poosje ongemoeid laat. Denk daar maar eens over na.
