Van alle Amerikaanse oorlogen die hun weg naar het witte doek hebben gevonden, is de Vietnamoorlog misschien wel de meest fascinerende. Afgezien van de visuele schoonheid van Zuidoost-Azië en het padvindersgehalte van zowel de tunnels, de houten pieken als de Huey-helikopters, is de strijd in Vietnam thematisch en dramatisch uiterst veelzijdig. Met name de duiding van deze oorlog - onschuldige boerenzonen die middenin de hippietijd het kapitalisme met een ratelend machinegeweer verdedigen - blijkt daarbij eindeloos inspirerend. The Last Full Measure wil zijn vingers niet branden aan dat hete hangijzer, maar zoekt de roem en duiding kleiner, individueler. Bij die simpele soldaat op de grond.
Na al dit bekende junglegroen en de nog bekendere Hueys tijdens de optiteling, schakelt de film snel terug naar een in pak gestoken en door de stad rijdende Scott Huffman. Hij blijkt een advocaat in dienst van de luchtmacht. Het vrijwillige ontslag van de minister van defensie zorgt voor een grote crisis op het Pentagon en betekent hoogstwaarschijnlijk ook Scotts ontslag, maar hij is niet van plan dat zomaar te laten gebeuren. Tijdens de poging zijn carrière te behouden, wordt hem uit onverwachte hoek een juridische casus opgedrongen: een vergeten Amerikaanse oorlogsheld die postuum een Medal of Honor moet of wellicht al had moeten ontvangen. De vergeten held is vlieger William H. Pitsenbarger, die tijdens de Vietnamoorlog als militair arts heldendaden volbracht.
De film bewandelt het te verwachten traject van onwelwillende advocaat tot gepassioneerd voorvechter van de postuum uit te reiken medaille, daarbij op zijn aller-Amerikaanst gesteund door een thuisfront bestaand uit peuterzoon en opzichtig hoogzwangere vrouw. Scott moet voor zijn casus langs bij de ooggetuigen van Pitsenbargers heldendaden. De veteranen op leeftijd overtuigen hem gestaag van het belang van zijn casus en de bezoekjes leveren mooie maar weinig spannende flashbacks op in de toch ietwat sleets geraakte beeldtaal van beschoten bamboe, ontploffingen in het natte woud en opengereten soldatenlichamen.
Tekenend voor het stevig aangestampte pad door de jungle dat wordt genomen, is de keuze voor de acteurs die de rollen van de veteranen vertolken. Samuel L. Jackson, William Hurt en Ed Harris zijn stuk voor stuk namen die misschien wel hun hoogtepunt beleefden op het moment dat ook de langdradige bureauthrillers hoogtij vierden. Tegelijkertijd is het tekenend voor het belang dat aan de andere kant van de Atlantische Oceaan wordt gegeven aan een waargebeurd heldenverhaal als dat van Pitsenbarger. Zelfs voor een slap script als dit staan acteurs die niets meer te bewijzen hebben blijkbaar in de rij.
Als jarennegentig-advocatendrama heeft de film maar weinig te bieden dat het cliché ontstijgt. The Last Full Measure is uiteindelijk geen ondubbelzinnige oorlogsfilm; daarvoor zijn de Vietnamscènes bij lange na niet significant genoeg. Het is een Vietnamoorlog waarbij je niet op het puntje van je stoel hoeft te zitten, niet eens achterover in de bank hoeft te leunen eigenlijk, ook al blijft die onmiskenbare en onverwoestbare Huey boven de jungle zweven. Het is een verhaal uit de oorlog dat zich net zo goed had laten vertellen door middel van een podcast in je oren op de fiets naar je werk. Alle onzelfzuchtige heldendaden van William H. Pitsenbarger ten spijt.
