Het cynisme regeert als je probeert een voorstelling te maken van de schrijfhistorie van de Amerikaanse horrorfilm The Wretched. Zouden de bedenkers een kaartenbak hebben gehad met enge of spanningaanjagende plotelementen, vervolgens de kaarten in de lucht hebben gegooid en lukraak een kaart of acht hebben gepakt en die hebben gecombineerd tot een rammelend plot waar weinig lijn in te bekennen valt?
Je zou het haast gaan denken als je anderhalf uur probeert chocola te maken van een verhaal over een heksachtig oerwezen, opgetrokken uit takken, viezigheid en aarde, die flink wat vaardigheden op haar cv heeft staan. De heks kan bezit van mensen nemen, ze rare gedachten inprenten en geliefden laten vergeten. Ze heeft dan wel weer foto's nodig om haar slachtoffers uit te kiezen. Dan is er nog een puber van zeventien die de gang van zaken op het spoor komt, aan het googelen slaat en uiteraard door niemand geloofd wordt. Tot overmaat van ramp moet deze Ben ook nog zien te dealen met de scheiding van zijn ouders en pa's avances richting een vrouwelijke collega.
Waarom de broers Brett en Drew T. Pierce voor hun derde gezamenlijke speelfilm deze scheiding erbij moesten halen blijft onduidelijk. Dit geldt eveneens voor de proloog rondom een oppas die zich vijfendertig jaar eerder afspeelt en waarschijnlijk iets van een historie rondom de heks moet suggereren. Deze twee plotelementen illustreren wel meteen waar het fundamenteel aan schort. De broers, tevens verantwoordelijk voor het scenario, ondernemen verwoede maar vergeefse pogingen om hun personages meer gewicht mee te geven, maar doen dit bij een type film waarbij het je allemaal weinig kan schelen.
En áls je dan de boel omlijst met omstandigheden en een achtergrondverhaal dan moet het wel enig hout snijden en bovenal functioneel zijn. Ben is een nieuwsgierige puber bij wie de hormonen door het lijf gieren en die tijd met zijn pa doorbrengt en zelf voor hem aan het werk gaat. Hij ontmoet op zijn werk in een jachthaventje Mallory die hem weer met leeftijdsgenoten in contact brengt. Ben blijkt een sukkeltje die veel te goedgelovig is en al snel tot pispaal wordt gebombardeerd. Simultaan hieraan legt hij contact met een buurjongetje wiens moeder vreemd gedrag vertoont. Dit alles bouwt op naar de voorspelbare finale maar beklijft geen seconde.
The Wretched is een lappendeken aan horror- en dramaelementen waarvan het stiksel al van meet af aan los begint te laten. De schrikmomenten zijn schaars en doen je hartslag nauwelijks stijgen. Personages zijn vlak en vluchtig uitgewerkt. Het grimewerk en de donkere sfeer zijn dan wel weer van een aardig niveau. Maar enkel een horrorfilm op sfeer kunnen bouwen omdat al het ander ver beneden de maat is, is een gevaarlijke onderneming.
