Regie: Dean Craig | Scenario: Dean Craig, Francis Nief en Christelle Raynal | Cast: Sam Claflin (Jack), Olivia Munn (Dina), Eleanor Tomlinson (Hayley), Freida Pinto (Amanda), Tim Key (Sidney), e.a. | Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2020

De voice-over windt er geen doekjes om: "het toeval kan een klootzak zijn". In Love Wedding Repeat, een remake van de Franse romkom Plan de Table uit 2012, draait alles om kansen en de grillige speling van het lot. De tafelschikking op een huwelijksfeest blijkt van levensbelang. Slechts één indeling heeft voor alle gasten een positieve uitkomst, maar welke? Na een grote fout mogen de personages het gelukkig gewoon opnieuw proberen.

Op basis van die premisse zou je een soort kruisbestuiving tussen Four Weddings and a Funeral (1994) en Edge of Tomorrow (2014) verwachten, maar die vergelijking mag eigenlijk alweer heel snel van tafel. Love Wedding Repeat maakt namelijk bijna geen gebruik van het concept van de cyclische tijd. Scenarist-regisseur Dean Craig hakt zijn romantische komedie over parallelle universums domweg in twee stukken: in het eerste deel van de film verloopt de bruiloft rampzalig, in het tweede deel gaat alles geheel volgens plan.

Jammer genoeg kleeft er een heel groot nadeel aan zijn opzet. Jack, het hoofdpersonage, is zich totaal niet bewust van het feit dat er alternatieve realiteiten bestaan. En omdat die kennis bij hem ontbreekt, zal hij dus ook niet proberen om het verloop van zijn eigen toekomst (of die van anderen) te beïnvloeden. Een gemiste kans, want dat zichzelf herhalende oorzaak-gevolgspelletje is nou net wat een 'time loop'-film, zoals het eerdergenoemde Edge of Tomorrow bijvoorbeeld, zo vermakelijk maakt.

Voor de huwelijksplechtigheid wordt een heel bataljon aan idiote personages opgetrommeld, van wie sommigen niet zouden misstaan in een wat tammere versie van The Hangover. Jaloerse exen, een cocaïnesnuiver, een slaperige ceremoniemeester en een praatjesmaker met een Schotse kilt die constant aan zijn ballen krabt; dat zijn de figuren die beurtelings een lach op het gezicht moeten toveren. Helaas is Love Wedding Repeat maar zelden écht grappig. Veel situaties zijn van zichzelf al ongemakkelijk om naar te kijken, maar worden nog extra gênant doordat acteurs zoals Sam Claflin en Freida Pinto hun talenten hier zomaar te grabbel gooien. Was er nou werkelijk geen ander project voorhanden dan deze matige Netflix-productie?

Zelfs de setting weet maar mondjesmaat te betoveren en dat is eigenlijk een beetje vreemd als je het over een landhuis in zonovergoten Italië hebt. Veel mensen zouden hun trouwdag maar wat graag herleven. Voor de twee tortelduifjes in Love Wedding Repeat is het vooral een bittere noodzaak. Enige vorm van romantiek vindt de kijker daarom pas in de allerlaatste minuten van de film. De aanloop hiernaartoe is echter verspilde tijd.