Mel en Mia zijn hele goede vriendinnen. Ze kennen elkaar sinds de middelbare school, studeerden samen en zijn daarna een cosmeticabedrijf en schoonheidssalon begonnen. Omdat ze zulke goede vriendinnen zijn is beroepsmatig met elkaar samenwerken geen enkel probleem. Mel is van de boekhouding en Mia het creatieve brein. Sommigen beweren dat beste vriendinnen niet moeten samenwerken, want daar komt alleen maar onenigheid en ruzie van.
De zaken gaan alleen niet al te best. Mel durft haar beste vriendin niet eens meer te vertellen dat ze bijna een half miljoen schuld hebben. Maar beste vriendinnen vertellen elkaar alles en Mia schrikt nogal van de financiële problemen die hen boven het hoofd hangen. Het aanbod van de geslaagde Latijns-Amerikaanse zakenvrouw Claire Luna om samen te werken komt dan ook als een godsgeschenk. De beste vriendinnen hebben er nog even gesteggel over, maar besluiten toch met Claire in zee te gaan.
Was hier al vermeld dat Mel en Mia beste vriendinnen zijn? Tot in den treure, en dat geldt eveneens voor de wijze waarop de vriendschap tussen de twee dames is vormgegeven in de flauwe komedie Like a Boss. Als een paal boven water staat dat het stel al heel wat meegemaakt heeft en dat hun innige band flink op de proef wordt gesteld door de ernstig onbetrouwbare zakenvrouw Claire. Dan blijkt ook nog eens dat Claire niet alleen het bedrijf om zeep wil helpen door de baas uit te hangen, maar eveneens Mel en Mia uit elkaar wil drijven.
Claire wordt gespeeld door een zwaar opgepimpte Salma Hayek. Ze draagt een grote rode pruik, is al voorzien van een plastisch gefabriceerde bos hout voor de deur en heeft een flinke kunstmatige overbeet. Een heerlijk personage waarop de Mexicaanse vertolkster zich helemaal had kunnen uitleven. Helaas maakt Hayek er een potje van en zet een overdreven karikaturale bitch neer, die nooit haar menselijke kant laat zien. Voor de kijker is het een eitje om een hekel aan Claire te hebben, maar het heeft ook tot gevolg dat je je afvraagt waarom Mel en Mia haar al bij een eerste kennismaking niet doorzien.
Like a Boss kent één grote troef en dat is actrice Tifanny Haddish. In haar rol van Mia is ze niet bepaald op haar mondje gevallen. Zij mag de meest geslaagde oneliners voor haar rekening nemen. Haddish weet de vele steken die regisseur Miguel Arteta laat vallen nog enigszins recht te trekken. Want dat Arteta er een potje van maakt moge duidelijk zijn. Nadat er uitvoerig op de band tussen het tweetal is ingegaan, is het hele proces van Claire doorzien en redden wat er te redden valt een kwestie van snel afraffelen. Het is lastig om het gevoel te onderdrukken dat Arteta er wat scènes uit heeft gehaald.
De balans is vreselijk zoek bij deze matige tot zeer flauwe komedie. De verbale humor en dan met name die van Haddish is soms erg grappig, maar wordt tenietgedaan door de vele blamages en gênante situaties die zij met haar vriendinnen en medewerkers (met Rose Byrne, Jennifer Coolidge en Billy Porter toch niet bepaalde de minsten) moeten doorstaan. Het eindresultaat is een allegaartje van wat geslaagde uitspraken, een voorspelbaar plot en een boel misplaatste slapstick.
