Met de flink geflipte antiheldin Harley Quinn konden we al kennismaken in de ensemblefilm Suicide Squad drieënhalf jaar geleden. Enkel de vertolking van Margot Robbie maakte dit rommelige allegaartje nog enigszins te pruimen. Het was dan ook uitzien naar het moment waarop dit gewelddadige personage haar eigen film zou krijgen. Robbie deed zelf hiertoe de voorzet. Het mag gezegd worden dat het optreden van de Australische actrice ook Birds of Prey ruim overstijgt.
In een geanimeerde introscène krijgen we de ontstaansgeschiedenis van Harley te zien. Eens geboren als Harleen Quinzel belandde ze op school bij de nonnen, waar ze allesbehalve een prettige tijd heeft gehad. Ondanks het armoedige milieu waarin ze opgroeide, sloeg Quinn aan de studie en schopte het tot de zielenknijper van Gotham City's Arkham Asylum. Daar werd ze verliefd op de Joker, die haar meetrok naar de duistere kant. Het blijkt dat Quinn ook een behoorlijk klap van de molen heeft gehad en er alles voor over had om de liefde van haar 'Puddles' te verdienen. Het was ook Quinn die het brein vormde achter de aanslagen en overvallen die haar lief pleegde.
Terug naar het heden. Veel tijd om de boel te laten bezinken is er niet. Niet alleen is Robbies Quinn een gevalletje ADHD van het ergste soort, haar personage krijgt ook weinig tijd om te ademen. Regisseur Cathy Yan en scenarist Christina Hodson hebben de criminele dame een boel en te doen en te babbelen gegeven. Quinn jaagt iedereen tegen zich in het harnas en maakt overal waar ze binnenkomt niet alleen een onvergetelijke maar ook gewelddadige indruk. Haar vele slachtoffers zinnen op wraak en ook politierechercheur Renee Montoya heeft nog een appeltje met haar te schillen.
De vele bizarre acties die Quinn in petto heeft, worden in gang gezet nadat ze wereldkundig wil maken dat het uit is met de Joker, die we overigens nooit te zien krijgen. Hiermee staat dit DC-avontuur los van zowel de Batman-reeks als de recente karakterstudie Joker. Bovendien is dit niet een standaard oorsprongsverhaal waarin de geschiedenis van het personage uitvoerig uit de doeken wordt gedaan. De makers hebben ervoor gekozen om niet alleen Quinns historie, maar ook die van andere personages uit te werken in gekunstelde en razendsnel afgeraffelde flashbacks.
Het staat buiten kijf dat Robbie er ongelooflijk veel lol in moet hebben gehad om haar manisch gestoorde personage vorm te geven. Ze schept genoegen in het vinden en eten van het perfecte broodje ei, houdt een hyena als huisdier en ontfermt zich op dubieuze wijze over een tiener met een kostbare buit. Het is een gemiste kans dat ze een vrij matige schurk, gespeeld door Ewan McGregor, tegenover zich krijgt. De Schot komt er maar niet lekker in en is in zijn spel noch komisch noch echt gemeen, ondanks het genoegen dat hij heeft om het gezicht van zijn slachtoffers af te pellen.
Ondanks de overdaad aan gekkigheden en gevatte dialogen en oneliners excelleert Yan met haar actiescènes. Deze spatten niet alleen in visueel opzicht van het scherm, maar dingen ook mee naar de originaliteitsprijs. Je vraagt je af hoe Quinn bij de vele achtervolgingen, hinderlagen en beschietingen steeds weer het vege lijf weet te redden, maar ach, bij een superheldenverfilming moet je maar niet te veel stilstaan bij het realiteitsgehalte. Robbie oogt fit en snel.
Alle inspanningen van Robbie ten spijt, weet ze niet te voorkomen dat haar Harley Quinn toch wat eendimensionaal uit de roze-groene verf komt. Prima dat er is gekozen om niet het hele personage uit te pluizen, maar wat Quinn nou precies drijft nu ze eenmaal van haar geliefde af is, blijft onduidelijk. Wat haar moeizame jeugd aan haar extreme gedrag heeft bijgedragen evenmin. Pas helemaal op het einde laat Quinn even een menselijke kant van zichzelf zien.
Door wat meer dan gebruikelijk in te gaan op de personages wisten veel recente superheldenfilms hun publiek de nodige houvast te geven. In Birds of Prey zie je daar helaas weinig van terug. Robbie zorgt voor weergaloze momenten, maar er gaat ook een zekere tragiek in haar rol schuil die niet tot nauwelijks wordt opgezocht. Prima dat Yan en Hodson het bij de lol en waanzin hebben gehouden, maar toch wringt er iets in hun banale aanpak. Birds of Prey (and the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn), zoals de titel voluit luidt, is een amusante achtbaanrit waarbij de vrouw centraal staat, maar net als in het pretpark zijn veel ritjes achter elkaar niet verstandig. Overdaad schaadt en soms wil je even een moment uit kunnen puffen van de misselijkheid.
