Detectives Mike Lowrey en Marcus Burnett scheuren in een glimmende Porsche over de dreven van Miami. De bochten zijn krap, de snelheid is hoog. Overal politiesirenes en Lowreys rijstijl valt het best te omschrijven als een Forza-gamer op anabolen. Het fameuze smerisduo jaagt flitsend en roekeloos op een nog onzichtbaar doel, ondertussen elkaar afzeikend over de rijstijl en het respect voor andermans spullen. Bad Boys for Life opent zoals een Bad Boys-film moet openen. Draai je billen nog maar even goed in die stoel, want het wordt een wilde rit. "We ride together, we die together, bad boys for life."
Het doel van de wilde slingerrit is niet de zwaarbewapende drugs- of maffiabende die je misschien zou verwachten. Nee, vijfentwintig jaar na hun eerste bravourestuk zijn de jonge speurhonden rechercheopa's geworden. Aan het einde van de helse Porsche-rit rijden ze de auto niet een krankzinnig inferno in, maar parkeren ze hem netjes aan de stoeprand. Weliswaar op een illegale plek bij een brandpaal, maar toch. De kogels regenende drugsraid van weleer is in Bad Boys for Life de geboorte van Marcus junior junior; het eerste kleinkind van Burnett.
Met de pasgeborene in zijn armen besluit Burnett dat het 'for life' uit de befaamde belofte van trouw die ze elkaar te pas en te onpas toewerpen, een metafoor was. Eentje die zoiets betekende als: 'zolang mijn vrouw nog niet wil dat ik met pensioen ga.' Lowrey is woest en weigert dit einde serieus te nemen. Zonder vrouw en familie is het achter criminelen aanhollen voor Lowrey meer dan werk; het is zijn leven. Hij gaat tot het gaatje, net als vertolker Will Smith die kort na elkaar in twee hyperactieve schietfilms hardnekkig blijft doorrennen.
Wanneer een ontsnapte drugsbarones Mike uit de weg wil ruimen, wordt de bewijsgrage en wraaklustige Lowrey de motor van de plezierige knal-knal-grap-grapfilm die volgt. Natuurlijk zit er een plottwist in het wraakverhaal die je van mijlenver ziet aankomen. Eentje die je in combinatie met het Gemini Man-plot doet afvragen op hoeveel verschillende manieren Smith nog gaat proberen zijn eigen sterfelijkheid te bestrijden. Maar al die voorspelbaarheid en steeds willekeurigere schietactie levert gewoon netjes de simpele en lekkere actiefilm af waarvoor je eens goed bent gaan zitten.
Je mist Bad Boys-schepper Michael Bay zoals je de platte, seksistische grappen, de treinlading tieten en de popcornactie uit de jaren negentig mist. Maar de Belgische vrienden El Arbi en Fallah doen de Bad Boys-franchise absoluut niet tekort. Met hun energieke regie leggen ze de lat precies even hoog als Michael Bay hem in 1995 legde.
Misschien had Martin Lawrence woord moeten houden en inderdaad, zoals hij dat aan zijn smullende publiek in de jaren negentig beloofde, moeten stoppen met het eten van broodjes worst. En waarschijnlijk had de transitie van de jaren negentig naar het alweer derde decennium van de eenentwintigste eeuw wat minder sentimenteel of moralistisch gekund. En ja, het was hoogstwaarschijnlijk fruitiger geweest als ze die Porsche in de openingsscène knallend tégen die brandpaal hadden geparkeerd. Maar Bad Boys for Life toont aan dat het beschieten van een helikopter met een op een zijspan bevestigd machinegeweer nog altijd puur, maar dan ook puur vermaak is.
Bekijk ook het video-interview met regisseurs Adil El Arbi en Bilall Fallah.
