Vader laat zijn hoofd graag vastklemmen in een bankschroef. Moeder gebruikt de as van haar overleden ouders als make-up. Broer en zus staan elkaar dagelijks naar het leven met messen, kruisbogen en explosieven. Hoe houdbaar is The Addams Family nog? De griezelfamilie werd ooit bedacht als satirisch antwoord op het ideale Amerikaanse gezin, maar na talloze strips, films, musicals, computerspellen en een tekenfilmserie op Cartoon Network is de nieuwigheid er inmiddels wel vanaf.
Toch valt er in de opwarmfase van The Addams Family soms nog best wat te gniffelen. Zo heeft de huisgeest een ochtendhumeur en is hij alleen van zijn knorrigheid af te helpen door koffie in de toiletpot te schenken. Ook een grappige vondst: Thing (een geamputeerde hand met een eigen willetje) blijkt in het geheim naar foto's op het internet te zoeken vanwege zijn voetenfetisj.
Leuk bedacht, maar verder weinig nieuws onder de zon. Veel macabere grappen voelen sleets aan en gaan al gauw schuil onder een dikke laag stof en spinrag. Niet heel verrassend, want op thematisch vlak kun je weinig kanten op met een familie die bestaat uit freaks die door buitenstaanders met de nek worden aangekeken. Ook dit nieuwe animatieavontuur beweegt zich al vrij snel in een voorspelbare richting en wordt zo een ietwat belerend pleidooi voor diversiteit en (zelf)acceptatie.
Een prima boodschap die jammer genoeg wel erg bruusk op de kijker wordt afgevuurd. Ter illustratie: een belangrijke plaats van handeling is een dorpje met kleurrijke huisjes en perfect aangeharkte tuintjes dat de naam 'Assimilation' draagt. Dat is net een stap te ver. Maar misschien is subtiliteit wel niet wat we mogen verwachten van het regisseursduo Greg Tiernan en Conrad Vernon, de mannen die eerder met Sausage Party een blik geile en grofgebekte knakworsten opentrokken.
Zo melig als die knakworstenorgie wordt het ditmaal niet. The Addams Family is een familievriendelijk avontuur, waarin bijna niets tot leven komt - wellicht een dubieus kritiekpuntje voor een film die draait om personages die een voorliefde koesteren voor de dood. Probleem is dat er voor de hoofdpersonages nauwelijks een emotioneel fundament wordt gelegd, waardoor het onmogelijk is om überhaupt een zier om hen te geven.
Op de vormgeving valt dan weer weinig aan te merken. De animatie is vloeiend en de personages hebben heerlijk overdreven lichaamskenmerken, zoals spillebeentjes, vlechten in de vorm van een strop, haakneuzen en enorme, weelderige kapsels. In enkele scènes hadden de gezichtsuitdrukkingen misschien wat meer aandacht verdiend en een tikkeltje expressiever gemogen, maar omdat het er verder allemaal gelikt uitziet, wil je dat nog wel een keer door de knokige vingers zien.
In de Verenigde Staten doet The Addams Family goede zaken en een vervolg zit inmiddels in de pijplijn. Hopelijk zal dat aangekondigde tweede deel minder hip bedoelde momenten bevatten, waarmee de makers wel heel opzichtig de jonge kijkertjes voor zich proberen te winnen. Het monteren van een nummer als 'Drop It Like It's Hot' van rapper Snoop Dogg onder de introductiebeelden van een bekend harig personage is niet alleen afgezaagd, het doet zelfs je nekharen overeind staan. Alleen griezelige buitenbeentjes zouden zoiets als een compliment beschouwen.
