Het is nauwelijks voor te stellen, maar het mag een wonder heten dat de kaskraker Frozen er ooit gekomen is. In de jaren negentig was Walt Disney Studios al van plan van om het klassieke sprookje De Sneeuwkoningin van Hans Christian Andersen te bewerken tot een animatiefilm. Vermaard Disney-componist Alan Menken zou de muziek schrijven en er zou met de hand getekend worden. Toen liep het spaak en werd The Snow Queen in de - euh - ijskast gezet.
Jaren later werd het project toch weer van stal gehaald en werd er vooral heel veel geschaafd aan het verhaal, waar nauwelijks het oorspronkelijke sprookje nog in te herkennen was. Niet de hand, maar de computer zorgde voor de beelden van een besneeuwd koninkrijk en de muziek werd overgelaten aan het relatief onbekende componistenechtpaar Kristen Anderson Lopez en Robert Lopez. Hun Let it Go won niet alleen een Oscar, maar groeide ook uit tot de ultieme meezinger. Frozen legde Disney bepaald geen windeieren. De merchandise is nog steeds niet aan te slepen en elk kleutermeisje wil zich als Elsa of Anna verkleden.
Een vervolg was dan ook onvermijdelijk, maar de vraag of hier voldoende inspiratie voor aanwezig was is zelfs bij het rollen van de aftiteling nog niet beslecht. Het valt de makers enerzijds te prijzen dat ze niet hetzelfde trucje herhaald hebben, maar het verhaal waar ze nu mee zijn gekomen getuigt van creatieve armoe. Het dient met name als kapstok om Elsa en haar gevolg naar andere delen van hun rijk te brengen en hier een serie spannende actiescènes aan op te hangen. De hiermee gepaard gaande emoties zijn nogal koud, terwijl er toch een minimale hoeveelheid sneeuw en ijs tegenaan wordt gegooid. Bovendien is de toon een stukje donkerder.
Aanvankelijk lijkt alles nog pais en vree. Elsa en Anna leven met plezier in het paleis van hun koninkrijk Arendelle. Sneeuwpop Olaf geniet van het zonnetje en de stoere Kristoff staat op het punt de hand van zijn Anna te vragen. Dan hoort Elsa plots een zingende stem vanuit het verre noorden. Als dan ook nog eens het rijk op zijn grondvesten schudt door toedoen van de elementen besluit Elsa de signalen die ze hoort aan de rest op te biechten. Heeft het vreemde geluid te maken met een verhaal dat hun vader vertelde toen de meiden nog klein waren? Op zoek naar de oorsprong verlaten Elsa en Anna hun fjord en komen in een nieuwe wereld terecht waar ze meer over zichzelf en elkaar leren.
Het eerste deel ging over het vinden van je innerlijke kracht en het verzoenen met je vermogen om alles in sneeuw en ijs te laten veranderen, maar dit vervolg heeft weinig nieuwe magie in petto. Ook is het dubbele gevoel van een kracht die zowel een zegen als een vloek is dit keer ver te zoeken. In plaats daarvan wordt het hele gezelschap simpelweg in een nieuwe omgeving geplaatst met de opdracht zich hieruit te redden. Het is lastig voor te stellen dat de schrijvers niet meer karakterverdieping hadden kunnen bedenken, uitgaande van de populariteit van de bestaande personages.
Het meest rigoureuze dat we nu te zien krijgen lijkt Elsa die haar haar losgooit. Tot overmaat van ramp wordt er ook nog eens leentjebuur gespeeld van onder meer The Lord of the Rings en een productie uit eigen stal: Pocahontas. Zo vaart Elsa's intuïtie, of noem het instinct, op de vlagen van de wind en heeft het volk waarmee ze uiteindelijk oog in oog komen te staan nog het meeste weg van een indianenstam. Als er dan toch een thema moet worden aangewezen dan is het wel dat we allemaal een bijzondere kracht bezitten, zelfs als deze voor de buitenwereld niet aanschouwelijk gemaakt kan worden.
Ondanks het hele magere verhaaltje valt er op visueel vlak weer een boel te beleven. De animatie is weer een tandje perfecter geworden, waarbij het vooral opvalt dat in de vele scènes die zich in boomrijke omgevingen afspelen werkelijk elk blaadje afzonderlijk beweegt en door zon en schaduw verkleurt. Aandacht voor het visuele detail is er dus ruimschoots. Daar waar het voorgaande deel veel witte tinten door de sneeuw liet zien, domineren hier heldere primaire kleuren als rood en groen. Frozen II bedient zich van een geheel eigen kleurenpalet en op de prachtige plaatjes valt dan ook niets af te dingen.
Toch kun je je niet aan de indruk onttrekken dat dit vervolgavontuur als mosterd na de maaltijd voelt. Van de grappig bedoelde bijfiguurtjes (naast Olaf dit keer een ondeugend hagedisje) tot de pogingen om de wereld van Arendelle te verbreden: het voelt allemaal aan als slim formulewerk dat tot op de laatste sneeuwvlok wordt uitgewrongen. Frozen II lijkt dan ook vooral opgetrokken om meer geld binnen te harken. Een tweede Let It Go kunnen we ook wel vergeten. Dit keer heet de knaller van Elsa Into the Unknown, maar dat blèrt toch net wat minder lekker mee.
