Waar I, Daniel Blake een felle aanklacht was tegen de bureaucratische hel van de Britse uitkeringsinstanties, richt de socialistische filmmaker Ken Loach zijn pijlen dit keer op de flex-economie. In zijn laatste films viel er ook nog wel eens wat te lachen, maar Sorry We Missed You is een compromisloos protest. Overtuigend en indringend, maar zoals wel vaker bij Loach, ook ietwat eendimensionaal.
Tijdens zijn intakegesprek bij een niet nader genoemd koeriersbedrijf wordt Ricky glashelder uitgelegd hoe het werkt. Je bent je eigen baas. Je werkt niet vóór ze, maar mét ze. Je bepaalt zelf welke diensten je wilt draaien en welke niet en je krijgt betaald per afgeleverd pakket. Werk je veel, dan verdien je veel. Simpel, transparant en eerlijk. Het enige dat Ricky nog even moet doen, is een busje aanschaffen. Huren kan ook, maar hier rekent het bedrijf stevige tarieven voor.
In de nasleep van de economische crisis heeft Ricky de afgelopen jaren het ene tijdelijke baantje na het andere gehad. Zijn vrouw Abby houdt het hoofd nauwelijks boven water in de ambulante zorg en een hypotheek kunnen ze wel schudden. Hij rekent na; na twee of drie tropenjaren in de pakketservice moet hij zijn schaapjes wel op het droge kunnen krijgen. Dan maar zonder enige vorm van bescherming veertien uur per dag werken.
De sympathieke Ricky is niet het type dat klaagt en werkt zich het schompes. Offers moeten er wel worden gemaakt. Die bus kan alleen worden aangeschaft als Abby de hare weg doet, want twee verzekeringen kunnen ze niet betalen. Voor Abby niet handig, want nu moet ze met de bus van patiënt naar patiënt, wat veel extra tijd kost. Stilletjesaan verslechtert ook de gezinssituatie. Puberzoon Seb spijbelt steeds meer en dochter Lisa Jane lijdt onder de ruzies die daarover worden gemaakt.
Loach mag dan intussen dik in de tachtig zijn, hij is nog steeds diezelfde sociaal bewogen cineast van vijftig jaar geleden. Als chroniqueur van de Britse onderklasse gaat hij gestaag door met het vertellen van onderbelichte verhalen. Zijn films zijn nooit subtiel in die zin dat hij immer en onvoorwaardelijk de kant kiest van de arbeider die verdrinkt in het systeem. Aan het begin van de film denk je 'daar gaan we weer', maar Loach bouwt zijn films zo op dat je al gauw met gebalde vuisten zit te kijken.
Je vergeet dan wel eens dat de wereld die hij schetst soms nogal zwart-wit is. De baas is een kapitalistische klootzak, de arbeider een weerloos lam. Voor de kijker is er maar één enkele route richting de moraal van het verhaal. Rampspoed wordt bovendien zo rap opeengestapeld dat het tegen het einde bijna potsierlijk wordt. Ook op het acteren valt hier en daar wat aan te merken. Als regisseur van het volk werkt Loach vooral met relatief onervaren acteurs en dat merk je. Met name in het begin wil Sorry We Missed You nog wel eens aanvoelen als amateurtoneel.
En toch vergeef je Loach dit alles. Als geen ander weet hij pijnpunten in de (Britse) samenleving aan te kaarten en zijn films getuigen nog altijd van een enorme compassie. De vorm waar hij voor kiest mag dan wat belegen zijn, inhoudelijk is hij nog altijd relevant.
