Neem een familiefeest, een na lange tijd naar huis terugkerend familielid en een geheim dat niet bij alle familieleden bekend is, en je hebt alle ingrediënten voor zowel een uiterst klassiek avondje drama als voor je eerste les dramaturgie aan de hand van het werk van Anton Tsjechov. Ook cineast Cédric Kahn kent zijn klassiekers en sluit zich met Fête de Famille aan bij een lange rij grote, heel grote en ook kleinere schrijvers voor hem. Hij stopt een familie in een snelkookpan en kijkt wat er gebeurt.
Kahn eerbiedigt de collega's die hem met een dergelijke familierollercoaster voorgingen. Sterker nog, hij koketteert ermee zoals dat hoort bij dergelijk literair drama. Als hij de zoon en wannabe-regisseur Romain het camerawerk laat uitleggen dat hij wil toepassen in zijn opnames van moeder Andréa's verjaardag die dag, doet dat behoorlijk denken aan de Dogma 95-stijl van het plotgelijke Festen. En als de zwarteschaapdochter Claire onaangekondigd dat grote verjaarsfeest komt opschudden, laat Kahn haar eerst - in bad nota bene - Un Vie van Guy de Mauppassant lezen. Kahn eert en bedankt in Fête de Famille zijn voorgangers voor de aangereikte plotelementen, motieven en invalshoeken. Misschien zelfs een beetje te. .
Maar dan moet je van al dat moois en dramatisch nog een film maken. En wat voor film dan? Een humorfilm? Een tragikomedie? Een romkom? Een psychologisch drama? Het is een vraag die schrijver en regisseur Kahn zichzelf duidelijk meermaals heeft gesteld. Het is een vraag die Kahn zelfs rechtstreeks aan de kijker stelt in zijn rol als Vincent, de andere zoon van de jarige. Hij kijkt nog net niet recht in de camera als hij bij aanvang van de film, in de weeldigere, typisch Franse tuin met de stokoude eik, mompelt: "een film, een theaterstuk, waarom niet ook een musical?"
Het spijtige is dan ook - want we houden van dit soort films, we kijken graag naar de rotzooi van andere families en we hopen telkenmale dat die zooi net zo sappig verteld wordt als in het eerlijke Rachel Getting Married - dat Kahn die vraag zelf nooit heeft weten te beantwoorden. Fête de Famille struikelt van het ene genre in het andere zonder zijn personages van kleding te laten wisselen, zelfs niet als ze doorweekt door een zomerse regen aan tafel aanschuiven.
Deze gebrekkige familie, zoals elke familie op zijn eigen manier gebrekkig is, maakt op de heugelijke verjaardag van moeder de te verwachten hysterische ruzies. Er is bonje om de al dan niet echte gekte van dochter Claire, om de gebrekkige financiering van het familiehuis, om de ondoorzichtige opvoeding door oma van kleindochter Emma en om de opmerkelijke levenskeuzes van zoon, junkie en filmer Romain. Maar de ruzies en botsingen komen even makkelijk uit de lucht vallen als dat ze in diezelfde lucht weer oplossen. Na de dramatische aankondiging van kleindochter Emma om het huis te verlaten als haar moeder Claire weer in datzelfde huis komt wonen, staat de hele familie in de volgende scène breeduit lachend te dansen op een stukje piano.
Zonder genrekeuze en zonder helder opbouwende emoties, zelfs bij het mater familias-personage van de altijd charmante Catherine Deneuve, groeit Fête de Famille uit tot een bijna Hollands stukje revue. Maar dan zonder grappig te zijn.
