Met haar Oscarwinnende doorbraakrol in 12 Years a Slave leek het erop dat Lupita Nyong'o een vaste plek in Hollywood had veroverd als drama-actrice, maar haar rolkeuze sindsdien duidt vooral op een voorkeur voor het betere genrewerk. Zo dook ze als CGI-geanimeerd personage op in de recente Star Wars-films, fungeerde ze als bovengemiddeld uitgewerkte love interest in Black Panther en zette ze recent een indrukwekkende dubbelrol neer in de gelaagde horrorfilm Us. De Australische zombiekomedie Little Monsters sluit daar mooi op aan en gebruikt Nyong'o zelfs op alle posters als blikvanger, ook al vertolkt ze verhaaltechnisch gezien niet eens de hoofdrol. Het zegt wel iets over haar starpower dat deze zwarte vrouw in de marketing de voorkeursbehandeling krijgt, terwijl de eigenlijke hoofdpersoon een blanke man is.
Dat betekent overigens niet dat Nyong'o een ondergeschikte rol speelt. Integendeel: haar Miss Caroline is ook in de film consequent blikvanger. De lerares weet namelijk altijd de volle aandacht van haar kleuterklasje te krijgen, maar trekt ook ongewenst de belangstelling van elke volwassen man die bij haar in de buurt komt. Zeer begrijpelijk, want probeer maar eens niet te vallen voor deze mooie verschijning in haar kekke gele jurkje, wier akoestische ukelele-uitvoeringen van Taylor Swift-liedjes zoveel meer charme bevatten dan de overgeproduceerde popvarianten ervan. Geen verrassing dus dat de aanmodderende dertiger Dave gelijk als een blok voor haar valt wanneer hij zijn kleine neefje naar school brengt. Wanneer zij niet gecharmeerd blijkt van zijn oppervlakkige gepoch, meldt hij zich maar als vrijwilliger voor een excursie naar de plaatselijke kinderboerderij. Tijdens dit uitje mag hij op een heel andere manier indruk op haar proberen te maken.
Want komisch genoeg is de kinderboerderij gelegen naast een militaire basis waar een zombie-uitbraak plaatsvindt, waardoor de kleuters en hun twee begeleiders algauw moeten vrezen voor hun leven. Maar probeer zo'n levensbedreigende crisis maar eens uit te leggen aan een klasje vijfjarigen. Miss Caroline kiest ervoor dat niet te doen, maar steeds een kindvriendelijke versie van de situatie te presenteren. Wanneer het gezelschap zich langs een meute strompelende zombies moet werken, brengt ze het als een groot spel tikkertje, waarbij de kinderen de 'tegenpartij' moeten ontwijken. En wanneer de juf na haar terugkeer bedekt is met het bloed van enkele eigenhandig onthoofde zombies, vertelt ze vrolijk dat ze met aardbeienjam is bekogeld. De film doet hiermee enigszins denken aan de alternatieve interpretatie van een concentratiekamp in La Vita è Bella, maar zegt ook iets over hoe je als volwassene enigszins moet toneelspelen om met jonge kinderen te communiceren.
Dat raakt aan de leercurve voor de onbehouwen Dave. Hij komt na de zombie-uitbraak weliswaar direct fysiek in actie, maar moet vooral andere manieren leren waarop hij behulpzaam kan zijn. Zijn persoonlijke groei maakt hem de hoofdpersoon, maar zijn vrouwelijke tegenspeler is wel degelijk een zeer belangrijke speler in hoe ze hem daartoe inspireert. Het is dan ook niet toevallig dat hij haar steeds Miss Caroline blijft noemen, ook al verzoekt zij herhaaldelijk dat hij gewoon haar voornaam gebruikt. Dat hij dit steeds vergeet te doen, duidt erop dat hij zich meer associeert met haar leerlingen dan met haar. Pas wanneer hij zich qua behulpzaamheid enigszins met haar kan meten, horen we hem voor het eerst haar voornaam uitspreken.
Het is dan ook vooral de fijne portrettering van de personages die Little Monsters de moeite waard maakt. Miss Caroline heeft aanvankelijk duidelijk geen hoge pet op van Dave, maar in plaats van dat te uiten middels allerlei nare opmerkingen, blijft ze gewoon beleefd. Voor Dave is er in de openingsfase de obligate scène waarin hij bij thuiskomt zijn vriendin met een ander in een coïtale positie aantreft. Maar waar veel films die situatie presenteren als een grote verrassing die de mannelijke hoofdpersoon ertoe drijft zijn leven om te gooien, is het hier slechts een bevestiging van een volledig doodgebloede relatie. De openingsscène liet immers al zien dat dit koppel in een permanente staat van ruzie verkeerde, waarmee hij net zo schuldig is aan deze situatie als zij. Dave hoeft niet direct op sympathie van de kijker te rekenen, maar zal die moeten verdienen.
De keerzijde van die focus op de personages is dat het zombieaspect vaak meer bonus dan basisgegeven wordt. Gelukkig komt de film daar nog best goed mee weg door het allemaal lekker kleinschalig te houden. De zombies hebben weliswaar de kinderboerderij overgenomen, maar niet de hele wereld. De toegesnelde militairen beschouwen deze zoveelste uitbraak dan ook als een brandje dat even moet worden geblust en spreken zelfs van geluk dat ze niet met snelle zombies te maken hebben. Dit is een van de weinige keren dat er openlijk naar de kijker wordt geknipoogd, want over het algemeen ligt de humor er niet duimendik bovenop. Het is namelijk vooral het contrast van zombies en onschuldige kleuters dat voor een brede grijs zorgt. Little Monsters wordt weliswaar nooit enorm spannend of hilarisch, maar is op momenten wel bijzonder vertederend. En dat is voor een zombiefilm toch nog best uniek.
