A Quiet Place was vorig jaar een enorme horrorhit. Hoewel regisseur en coscenarist John Krasinski, het bekendst als acteur, het grootste deel van de credits mocht opstrijken, droegen Scott Beck en Bryan Woods een belangrijk steentje bij. Zij schreven de eerdere versies van het script, lang voordat Krasinski bij de film betrokken raakte. Met Haunt regisseerden zij hun tweede speelfilm samen. Een vrij traditionele horrorfilm, van het type dat in de jaren zeventig en vooral de jaren tachtig populair werd: een groep jonge mensen belandt in de problemen, waarna er steeds minder van hen in leven blijven.
Eigenlijk is dit archetypische verhaal natuurlijk al veel ouder: Agatha Christie schreef And Then There Were None al in 1939, hoewel zulke verhalen toen nog niet over tieners gingen. Niet bepaald iets nieuws onder de zon dus, maar als de uitvoering goed is, kan dat nog steeds een vermakelijke horrorfilm opleveren. De groep jonge mensen bestaat in Haunt uit vier vrouwelijke en twee mannelijke studenten, die tijdens de nacht van Halloween naar een feest gaan, waarna ze besluiten een spookhuis voor volwassenen te bezoeken. Dat hadden ze natuurlijk niet moeten doen.
Dit alles doen ze oorspronkelijk om één van hen, Harper, af te leiden van haar alcoholistische, gewelddadige vriendje. Dat zij als enige van de zes een achtergrondverhaal heeft, maakt meteen duidelijk dat ze niet alleen de hoofdpersoon van Haunt is, maar ook wie de meeste kans maakt om de avond te overleven. Het is jammer dat haar voorgeschiedenis rondom een jeugdtrauma dat haar nachtmerries bezorgt vrij zwak en onovertuigend wordt uitgewerkt, voor zover je echt van uitwerken kunt spreken. Het voegt weinig toe en maakt haar lot, en dat van haar metgezellen, vooral voorspelbaarder.
Het spookhuis dat de vrienden bezoeken, is niet zomaar een spookhuis dat je op de kermis kunt vinden. Het behoort tot het nieuwe soort spookhuizen voor volwassen. Bij sommige moet je een verklaring ondertekenen dat je het spookhuis niet zult aanklagen of aantonen dat je een zorgverzekering hebt. Bij andere moet je een doktersverklaring overleggen als bewijs van je mentale en fysieke gezondheid. Telefoons zijn verboden, maar als beloning krijg je een horrorervaring die je nog lange tijd zal heugen.
Voor het zestal in Haunt wordt het spookhuis al gauw een horrorfilm als blijkt dat iets niet in de haak is. De 'acteurs' met enge maskers hebben bijvoorbeeld wel heel echte wapens in hun handen. Harper heeft het uiteraard eerder door dan de rest, maar zegt dat niet, want waarom zou ze? Ze bedenkt later ook een héél slecht ontsnappingsplan. Dit soort clichématig dom gedrag om het dunne plot voort te stuwen, ondermijnt de best wel vakkundig opgebouwde spanning. De personages zijn echter ook weer niet zo dom of onsympathiek dat de moordenaars de helden worden, zoals in sommige slasherfilms nog wel eens het geval is. Ondanks de gruwelijke moorden en hier en daar effectief enge beelden wordt Haunt nooit echt eng. De nieuwe setting biedt vooral ruimte voor oude clichés.
