Het verhaal van Walter White is ten einde, maar dat van Breaking Bad nog niet helemaal. Althans, misschien wel het basisgegeven van de brave scheikundeleraar die uitgroeide tot gewetenloze drugsbaron, maar over Jesse Pinkman valt nog wat te vertellen. Walter White zou zijn criminele pad immers nooit hebben bewandeld zonder het toevallige weerzien met deze voormalige leerling. Jesse fungeerde als Walter Whites labpartner en ingang in de drugswereld, waarna hij vijf seizoenen lang varieerde van beste vriend tot gezworen vijand. Walter Whites zondeval contrasteerde mooi met Jesses ontwikkeling van patserige nietsnut tot jongeman die weliswaar niet bijster rechtschapen was, maar zich wel steeds bewuster werd van zaken als ambitie, schuld en verantwoordelijkheid. Zijn medehoofdrolstatus blijkt wel uit het feit dat Jesse naast Walter White als enige personage in elke aflevering van Breaking Bad te zien is. En dat terwijl hij in de oorspronkelijke plannen niet eens het eerste seizoen zou overleven.
Het was aldus ietwat spijtig dat dit personage de laatste paar afleveringen moest doorbrengen als willoze gevangene van een stel drugsproducerende neonazi's. Jesses rol was zelfs dusdanig passief geworden dat er een zelfmoordmissie van Walter White nodig was om hem zijn vrijheid terug te geven. El Camino: A Breaking Bad Movie fungeert als filmvervolg op de serie met als voornaamste doel Jesse weer het heft in eigen hand te laten nemen. Aan het slot van Breaking Bad leek het er nog op dat hij na maanden van gevangenschap hoopvol de toekomst tegemoet reed, maar bij aanvang van El Camino blijkt het allemaal toch wat minder eenvoudig. Met de volledige politiemacht van Albuquerque naar hem op zoek, staat hij er behoorlijk alleen voor. Hij zal daarom alles wat hij gedurende de serie heeft opgestoken moeten aanwenden om te kunnen leven in de vrijheid waarvoor zijn voormalige partner zo duur heeft betaald.
El Camino is lastig te bekijken voor mensen die geen ervaring hebben met Breaking Bad, maar is als film bijzonder goed gefocust. Verwacht dus niet een lange aflevering waarin bij wijze van afscheidstournee nog even alle bekende locaties en gezichten worden getoond, maar eerder een twee uur durende epiloog die alle gebeurtenissen uit de serie nog net even wat meer gewicht geeft. Verrassend veel personages uit de serie maken hun opwachting (zowel in het heden als in flashbacks), maar hun verschijning is er gelukkig niet louter om de fans te behagen. Al deze scènes staan in dienst van Jesses verhaal. Elke conversatie met vriend of vijand (en meestal iets daar tussenin) gaat in zekere mate over wie Jesse is, was en zal worden.
Dat betekent dat volop wordt geleund op het acteerwerk van Aaron Paul. Hoewel die driemaal een Emmy won voor de rol van Jesse Pinkman, was het vaak toch vooral de interactie met de fenomenale Bryan Cranston waardoor hij excelleerde. Die tegenspeler schittert hier door afwezigheid, maar dat geeft Paul des te meer ruimte om een personage neer te zetten dat bestaat buiten de schaduw van Walter White. Wanneer de film terugkeert naar gebeurtenissen die zich afspelen tijdens de serie, is dankzij de houding en manieren van Paul altijd binnen enkele seconden duidelijk met welke Jesse we precies te maken hebben. Ook in de plotlijn die zich vlak na de serie afspeelt, zien we meerdere facetten van Jesse (van opgejaagd wild dier tot getraumatiseerde gevangene en van opgewonden standje tot berekenende crimineel), maar door Pauls acteerwerk voelt het wel steeds als hetzelfde personage.
El Camino is geschreven en geregisseerd door Vince Gilligan, die ook de voornaamste drijvende kracht achter Breaking Bad was. Zijn regiekwaliteiten blijken eens te meer uit een stel spannende scènes, maar vooral zijn schrijfwerk verdient lof. In plaats van ongeïnspireerd alle Breaking Bad-elementen te husselen en af te werken, vertelt hij een volledig personagegedreven verhaal, dat netjes voortbouwt op de serie zonder verstrikt te raken in retroactieve continuïteit. Dat verhaal is weliswaar behoorlijk kleinschalig, maar Gillian weet er wel constant het maximale uit te halen. Steeds wanneer Jesse een stapje dichterbij zijn ontsnapping uit Albuquerque komt, stuit hij op nieuwe obstakels, waardoor je nooit achterover durft te leunen. El Camino doet daarmee eerder denken aan een inventieve thriller als Good Time dan aan Breaking Bad, maar dat maakt dit misschien wel juist een waardigere opvolger dan wanneer Gilligan simpelweg de 'greatest hits' van de serie had gespeeld.
