Wie voor een dubbeltje geboren is wordt nooit een kwartje, zo luidt het gezegde. Het milieu waarin je opgroeit en de mogelijkheden die de maatschappij je biedt, kunnen inderdaad bepalend zijn voor je toekomst. Voor sommigen is de aloude zegswijze helaas de realiteit, maar er zijn ook vechters die zich uit het keurslijf weten los te rukken en hun toekomst zelf vormgeven. .
Mano Bouzamour heeft tot nu toe twee romans weggetikt en is tevens actief als columnist. Hij is het schoolvoorbeeld van een rebelse jongen die zich heeft weten te ontworstelen uit zijn milieu dat enkel het slechtste scenario voor hem leek uit te stippelen. Het is dan ook niet zo gek dat zijn debuutroman De Belofte van Pisa een sterke autobiografische inslag had. De van een hip kapsel voorziene Bouzamour werd een bekende mediapersoonlijkheid en een verfilming van zijn eerste boek leek gezien de populariteit ervan dan ook onvermijdelijk.
De filmbewerkers hebben het bronmateriaal wel wat omgegooid, al blijft de thematiek in de kern intact. Het strijdtoneel is dit keer niet de Amsterdamse Diamantbuurt maar Amsterdam Noord. Hoofdpersoon Samir, waarin we wellicht een jonge Bouzamour herkennen, wordt aangenomen op het elitaire Muzieklyceum Zuid omdat hij een begenadigd trompettist is. Het boek spreekt nog van een liefde voor piano, maar gebleven is ijssalon Pisa. Samir blijkt op de schoonmaakster na de enige Marokkaan op de opleiding en wordt dus met zijn opvallende kledingstijl bestaande uit een trainingsbroek en sneakers door zijn schoolgenoten met de nek aangekeken.
Met veel bravoure en een ongekende dosis lef weet Samir de kansen die hem aangereikt worden aan te grijpen. Hij wil koste wat kost voorkomen dat hij de fouten van zijn oudere broer kopieert die door een mislukte overval in de bak belandt. Om uit het kansloze milieu te ontsnappen heeft Samir de hulp nodig van iemand die hem vertrouwt en in hem gelooft. In dit geval is het een muziekleraar die wat in de jongen zien en hem de kans geeft zijn talenten te benutten en een opleiding en zo zijn passie te volgen. Dat het een weg van horten en stoten wordt moge duidelijk zijn.
Kan je nog spreken van stereotypen en clichés als het bronmateriaal put uit eigen, persoonlijke ervaringen? Als de auteur in kwestie zelf als geen ander zijn milieu en de vooroordelen waarmee deze omgeven is als zijn broekzak kent? De Belofte van Pisa behandelt platgetreden, zelfs uitgekauwde thema's als het loswrikken uit beperkende omstandigheden, het volgen van je dromen en het vechten tegen de gevestigde orde. Hoofdpersoon Samir doet dit echter met zo veel lef en onbevangenheid dat je hem onmogelijk uit je hart kunt weren. Zijn vrienden zijn echter boefjes die op straat rondhangen en niet veel uitvreten behalve rottigheid.
Wat deze boekverfilming meer maakt dan de som der delen is het uitstekende acteerwerk van hoofdrolspeler Shaine El-Hamus en het scenario van Robert Alberdingk Thijm. Samen met regisseur Norbert ter Hall maakte de scenarist een van de beste televisieseries van het afgelopen decennium, A'dam - E.V.A.. Cast en crew weten te voorkomen dat De Belofte van Pisa - die overvol is met geijkte elementen als klassenverschillen, ongewone vriendschappen, recht op een tweede kans en een innige verliefdheid - een dertien-in-een-dozijndrama is over lotsbestemming en volwassenwording.
