Wanneer Pixar een nieuwe film uitbrengt, zou deze animatiestudio nog steeds prima kunnen worden aangeprezen als die van Toy Story, A Bug's Life en Monsters, Inc.. Er is bij Pixar qua toon namelijk niet bijster veel veranderd sinds die eerste producties. Hoe anders is dat bij de animatietak van DreamWorks. Het bedrijf dat begon met de tamelijk traditionele 2D-animatiefilms The Prince of Egypt en The Road to El Dorado, werd na de eeuwwisseling vooral bekend om 3D-geanimeerde komedies vol popculturele knipogen zoals Shrek en Shark Tale. Die formule werd snel sleets, waarna het roer weer omging en de focus meer kwam te liggen op personages en thematiek terwijl de melige humor werd teruggeschroefd. Dat winnende recept lijkt men voorlopig te willen aanhouden en dus wordt Abominable op de poster en in de trailer aangeprezen als de nieuwe productie van de studio achter How to Train Your Dragon.
Een zeer logische associatie, want er zijn wel wat overeenkomsten te vinden tussen beide films. In How to Train Your Dragon sloot een outsider-tienerjongen een verboden vriendschap met een draak, in Abominable raakt een tienermeisje met een verwaarloosbare sociale status bevriend met een uit gevangenschap ontsnapte yeti. Ondanks de misleidende titel is dit uiteraard geen verschrikkelijke sneeuwman, maar een uiterst vriendelijk en aaibaar wezen. Dat zijn mimiek wel iets wegheeft van de draak Toothless, is vast geen toeval. Enige mate van herkenbaarheid kan nooit kwaad bij jeugdige kijkers en er moeten de komende feestdagen natuurlijk wel weer pluchen knuffels worden verkocht. Het meisje noemt het wezen Everest (naar zijn oorspronkelijk woonplaats) en neemt de taak op zich hem te begeleiden naar de gelijknamige berg, waarbij ze zich vergezeld ziet door twee buurjongens en opgejaagd door een groep hightechstropers.
Met zo'n synopsis mag duidelijk zijn dat Abominable qua verhaal niet bijster origineel uit de hoek komt. Zelfs het subplot waarin een belangrijke symbolische rol is weggelegd voor een afwezige vader, maakt de toch al voor de hand liggende vergelijking met E.T. nog onvermijdelijker. Gelukkig wordt aardig gescoord op invulling. Zo is hoofdpersonage Yi geen zielig muurbloempje, maar een assertieve tomboy die het contact met leeftijdgenoten enkel vermijdt vanwege andere prioriteiten. Metgezel Jin is op zijn beurt niet de gebruikelijke 'leuke jongen van hiernaast', maar een verwende ijdeltuit met zijn hoofd iets te veel in de digitale wolken. En net wanneer het erop lijkt dat de film ongeïnspireerd Up achternagaat door een oude maniak op te voeren die koste wat kost aan de wereld wil bewijzen dat hij gelijk had over het bestaan van een onbekende diersoort, tonen de makers zich zeer bewust van hoe uitgekauwd dergelijke schurken eigenlijk zijn.
De enige keer dat in Abominable een popculturele grap wordt gemaakt, oogst het daarvoor verantwoordelijke personage louter afkeuring van anderen. Dit moment lijkt bewust te zijn gecreëerd om kenbaar te maken dat de animatietak van DreamWorks zich graag distantieert van zijn oude stijl. Dat lijkt een goede stap voorwaarts, maar spijtig genoeg is de grap in kwestie gebouwd rondom een volkomen overbodig element: een slang die geregeld opduikt om 'woop' te kunnen zeggen. Voor de allerkleinste kijkers zal dit vast enorm grappig zijn, maar deze momenten hebben niets te maken met de rest van de film. Daardoor voelt deze afrekening met het verleden toch weer een beetje als een terugkeer daarvan. In plaats van de humor te laten voortkomen uit de personages en de situaties waarin ze verzeild raken, wordt daar ter opleuking simpelweg een humoristisch elementje bovenop gegooid. Typisch gevalletje 'twee stappen voorwaarts, een stap terug'.
Helaas steekt dergelijke gemakzucht vaker de kop op. De reis naar Mount Everest mag dan lang zijn, hij verloopt in velerlei opzichten toch wel erg soepel voor de drie kinderen en hun grote witte metgezel. Van honger, dorst of uitputting is bijvoorbeeld nauwelijks sprake en de onderlinge verhoudingen komen nooit echt op scherp te staan. Yi lijkt een emotionele climax te beleven in een scène die dik wordt aangezet door het Coldplay-nummer Fix You erin te gooien, maar er valt hier niet echt iets te 'fixen'. Yi heeft zich tot dat moment een fysiek capabel en emotioneel stabiel personage getoond. Haar persoonlijke problemen of tekortkomingen hebben de reis geen moment moeilijker gemaakt. Daarmee zijn de uitdagingen voor het reisgezelschap louter extern: enge mannen en vrouwen in zwarte kleding, rijdend en vliegend in zwarte busjes en helikopters. Weinig bijzonders dus.
Gelukkig zijn er wat opstekers met de momenten waarop de yeti zijn magische krachten mag laten zien. Aan prachtige beelden is in Abominable sowieso geen gebrek, maar de filmmagie openbaart zich pas echt wanneer er daadwerkelijk een vleugje magie over het plot wordt gesprenkeld. Het levert indrukwekkende beelden op, zoals wanneer het reisgenootschap met een bootje door een letterlijk golvend landschap vaart. Uit dergelijke momenten spreekt ontzag voor de kracht van de natuur, wat doet denken aan het werk van Hayao Miyazaki. Wanneer aan het einde van het jaar de gebruikelijke internetfilmpjes worden gemaakt waarin de jaaroogst aan films wordt getoond, hoeft waarschijnlijk niet lang te worden nagedacht welke fragmenten uit Abominable daarvoor zullen worden gebruikt.
