Het neersabelen van een Amerikaanse remake van een op zichzelf goede buitenlandstalige film is vrij eenvoudig. Zeker als je hem beoordeelt vanuit het niet-Amerikaanse perspectief. De opnieuw gemaakte film is in de regel slecht dan wel overbodig. Het is op zijn minst opmerkelijk dat meermaals Oscargenomineerde Julianne Moore binnen een jaar tijd twee keer een dergelijk riskant pad inslaat. Na Gloria Bell (naar het Chileense Gloria), springt ze met After the Wedding onverminderd enthousiast in een hervertelling van het Deens-Zweedse Efter Brylluppet.
After the Wedding opent met dronebeelden van een klein Indiaas dorp, met een tempel, zandwegen, en kruikdragende vrouwen bij een vierkante waterplaats. Aan de rand van die waterplaats wordt een groepje mediterende jonge kinderen begeleid door Isabel. Dromerig, ietwat verveeld kijkend, in een katoenen shirt, en met twee oorbellen in de bovenrand van haar oor, ademt Isabel de witte westerling die zijn eigen leven ondergeschikt acht aan het geluk van de wereld.
Theresa's entree in de film is niet minder stereotypisch. Druk telefonerend rijdt ze haar auto een oprijlaan van een riante villa op Long Island op. Binnen toont deze over de telefoon dominante zakenvrouw zich de lieve, enthousiaste maar kritische moeder van haar jongenstweeling. Theresa is het herkenbare gezicht van de machtige zakenvrouw die ook nog eens een goede moeder is.
Wanneer Isabel naar New York wordt geroepen om de miljoenengift aan het Indiase weeshuis waarin ze werkt veilig te stellen, raakt ze samen met gulle gever Theresa en haar kunstenaarsechtgenoot Oscar verstrikt in een driehoeksverhouding waar menig Harlequin-schrijver jaloers op zal zijn. Met dochter Grace als vierde partij is de gordiaanse knoop compleet en wordt After the Wedding een heerlijk wrangzoetige pudding.
Freundlich heeft de levens van zijn personages echter zó zwart-wit neergezet dat alle kleur uit het drama wordt getrokken. Er is de carrièretijger versus de aan de wereld ontsnapte hippie. Er is het arme platteland van India versus de rijke oostkust van Amerika. En er is het abstracte van Oscars eerstewereldkunst versus het concrete van de 'tweehonderdduizend kinderprostituees'. Freundlich lijkt er weinig aan gedaan te hebben om die bilaterale tegenstellingen in elkaar over te laten lopen. Hij zet ze juist neer als water en vuur. Hierdoor staan de rollen, de werelden én de relationele problemen van het drietal zo vast als het op handen zijnde huwelijk van de dochter. En net als in de rest van de film had ook in Grace' huwelijk een genuanceerde stem veel goed kunnen doen.
Toch maken de twee Hollywoodsterren deze Amerikaanse remake zo lastig. Want laten we eerlijk zijn, dat zwart-witte, dat overzichtelijke, dat is af en toe ook best wel lekker. En als zulks ook nog zo kristalhelder in beeld is gebracht als in After the Weddding, nou ja, dan heeft Freundlich zijn werk misschien wel goed gedaan. Maar door het casten van deze twee waardevolle actrices, is 'best wel lekker' geen geoorloofde kwalificatie. Deze vrouwen kunnen, als ze de ruimte krijgen, het zwart-wit nog uit Casablanca spelen. Maar die ruimte krijgen ze niet van Freundlich. Het keurslijf waarin ze worden geperst is al net zo scherp afgetekend als die vierkante waterput in India. En dat is niet best wel lekker, dat is frustrerend om naar te kijken.
Het maken van een remake van Efter Brylluppet had helemaal geen slecht of overbodig idee hoeven zijn. Maar door het casten en vastketenen van actrices van dit kaliber geeft Freundlich zijn film geen kans. Echtgenote Moore heeft gelukkig al een Oscar, maar tegenspeelster Michelle Williams wordt opnieuw de mogelijkheid ontnomen om dat welverdiende beeldje in de wacht te slepen.
