Het open huwelijk. Voor sommigen werkt het en redt het hun relatie, voor anderen leidt het door frustratie en jaloezie juist tot het einde. In zijn nieuwste, semiautobiografische film Nuestro Tiempo neemt regisseur Carlos Reygadas zijn eigen huwelijk met Natalia López (tevens zijn editor) onder de loep. Zij spelen zelf de hoofdrollen in een verhaal over een huwelijk dat dreigt te bezwijken.
Juan en Esther lijken een ideaal huwelijk te hebben. Zo ideaal zelfs, dat ze pas aan het eind van de twintig minuten lange openingsscène worden geïntroduceerd. In de lange opening wordt een idylle geschetst van een vredig, mooi leven op het Mexicaanse platteland. Dat begint met in een meertje spelende kleine kinderen, gevolgd door flirtende en vrijende tieners op het strand van dat meer, waarna we de volwassenen zien die na een harde dag werken op de ranch genieten van een drankje. Dit alles culmineert in een gesprek tussen de gelukkige Juan en Esther, als koning en koningin van dit kleine fijne koninkrijk. Een fantastische, visueel rijke en teder gefilmde sequentie waarin mens en landschap mooi in beeld gebracht worden.
Al snel blijkt dit slechts een façade te zijn. Esther begint een affaire met de Amerikaanse Phil. Het is duidelijk dat dit niet de eerste keer is dat zij met een andere man naar bed gaat, en dat Juan hiervan weet en het goedkeurt. Deze keer is anders. Esther is minder open over wat ze doet met Phil, terwijl Juan meteen al jaloers en achterdochtig is. Hij claimt dat ze verliefd is op Phil en dat ze dat moet toegeven, zij ontkent dat. De ruzies die zo ontstaan gaan al snel over semantiek en bijzaken. Hun communicatie wordt zo slecht dat ze uiteindelijk vooral in brieven elkaar nog de waarheid zeggen, die wij op verschillende manieren krijgen voorgeschoteld. Dieptepunt is een scène waarin Juan een brief leest en de zinnen op zijn laptop verschijnen terwijl hij ze voorleest, terwijl een hoogtepunt een scène is waarin Esther een brief in voice-over opleest terwijl we kijken naar een magistraal shot van Mexico-Stad bij nacht, gefilmd vanaf het onderstel van een vliegtuig dat uiteindelijk landt.
Zo wisselt de film visuele hoogstandjes vol symboliek af met het verslechteren van het huwelijk van Juan en Esther. Op een gegeven moment wordt een concert heel bijzonder in beeld gebracht, met een serie shots die begint met close-ups van orkestleden en eindigt met de straat buiten het concertgebouw. Aan het begin lijkt het concert monumentaal, aan het einde horen we de muziek niet eens meer. Was al dat dramatische geluid nu werkelijk zo belangrijk? Juan en Esther spreken weliswaar vaak over hun enorme liefde voor elkaar, maar ze doen elkaar vooral pijn doordat ze nooit echt verder kunnen kijken dan hun eigen leed en perspectief.
Een perspectief dat vooral dat van Juan/Reygadas is, die er niet in slaagt zijn liefde voor zijn vrouw en zijn verlangen om haar alles te geven wat haar hart begeert, inclusief seks met andere mannen, te vereenzelvigen met zijn ego en zijn bezitsdrang. Geen wonder dat hijzelf naast regie en scenario ook de montage voor zijn rekening nam, in plaats van zijn vrouw. Reygadas verheft met zijn trage tempo en vooral visuele stijl het gewone soms tot het poëtische, maar maakt er soms ook juist iets heel banaals van.
De symbolische scène waarin een stel stieren met elkaar vecht totdat er één van een klif valt, is daar een goed voorbeeld van. Maar nergens wordt dit treffender geïllustreerd dan in de scène waarin Esther terug naar huis rijdt in de regen, luisterend naar muziek. We zien de muziek en haar stemmen samensmelten in een reeks beelden van de rijdende auto, zowel daarbinnen als daarbuiten. Alsof de rit zelf een wonder is. Daartussen plakt Reygadas expliciete beelden van zijn vrouw met een penis in haar mond. Nuestro Tiempo is soms fascinerend, soms betoverend en soms heel vervelend. Reygadas komt er in zijn zelfportret niet bepaald goed van af. Niet alleen door de manier waarop hij zichzelf en zijn tegenstrijdigheden in gedrag en gedachte neerzet, maar ook door hoe hij zijn vrouw portretteert.
