Zevenentwintig jaar geleden legde de Losers Club een eed af: als It ontwaakt, dan keren zij terug naar Derry om deze moordlustige entiteit, veelal in clownsvermomming, voor eens en voor altijd te stoppen. De meesten hebben hun verleden, jeugdjaren en die ene wrede zomer inmiddels begraven, maar een telefoontje van een achterblijver brengt de oude vrienden weer terug bij elkaar en rijt hun oude wonden langzaam open. Alleen samen kunnen zij het kwaadaardige virus dat het stadje heeft geïnfecteerd verslaan. Het inlossen van deze belofte leidt tot een grootse finaleconfrontatie.
Filmmaker Andy Muschietti wist twee jaar geleden te verrassen met It, een stijlvol coming-of-ageverhaal met jumpscares. De film, gebaseerd op de gelijknamige dikke pil van Stephen King, was geen al te stevige horror, maar wel zeer ambachtelijk in elkaar gezet. In It Chapter Two pakt hij die draad op. Gedurende het interbellum is Mike als enige Loser achtergebleven in Derry en de gruwelclown niet vergeten. Na een brute moord op een homofiele plaatsgenoot weet hij zeker dat het kwaad is teruggekeerd en dat er niets anders opzit dan zijn oude vriendengroep bij elkaar te roepen.
De eerste film was mede een succes door het geweldige jeugdensemble en hun herkenbare verhalen en perikelen. Iedereen voelt zich wel eens een buitenstaander, maar samen zijn zelfs de grootste angsten te overwinnen. In It Chapter Two spreekt de onderlinge band van de Losers dat gevoel opnieuw aan, want als zij elkaar na zoveel jaar wederzien in een Chinees restaurant en samen herinneringen ophalen, is de sfeer al snel als vroeger. De gelijkenissen met hun jongere versies zijn treffend (daarvoor een welverdiend compliment aan casting director Rich Delia), maar Muschietti doet dit keer maar een minimaal beroep op hun fijne chemie.
De Losers leren namelijk dat It alleen verslagen kan worden met een eeuwenoud indianenritueel, dat voorschrijft dat ieder van hen een artefact uit zijn jeugd moet opofferen. Voor het verzamelen van deze MacGuffins moeten zij afzonderlijk op pad door Derry. In deze akte laat het script van Gary Dauberman (eerder verantwoordelijk voor schreeuwhorror The Nun) te wensen over. De speurtocht doet pijnlijke herinneringen weer boven komen, maar deze momenten zijn minder ontroerend dan bij de pubercast. Muschietti is zich ook bewust van hun aantrekkingskracht, want hij haalt ze terug in soms onnodige en geforceerde flashbacks.
De opbouw naar de grand finale lijkt eerder een excuus om een reeks fraai en creatief geschoten schrikscènes op te kunnen voeren dan een natuurlijke manier om het verhaal voort te bewegen. Een verbetering ten opzichte van het voorgaande hoofdstuk is dat Muschietti dit keer niet direct wegknipt als Pennywise spastisch aan komt rennen of zich met zijn vlijmscherpe horrorgebit vergrijpt aan een kind, en dat betekent dus ook meer bloed en goorheid. Toch past de Argentijn veelal dezelfde schriktrucjes toe als in het eerste deel. Dreunhorror, met weinig spanningsopbouw en opkruipend gevoel.
Het is geen gemakkelijke klus om een meer dan duizend pagina's tellend boek te vertalen naar het witte doek. Muschietti behandelt gelukkig veel grote momenten uit Kings bekende griezelroman (al geeft hij daar dikwijls een andere draai aan), al zullen boekpuristen enigszins teleurgesteld zijn dat er ook een hoop elementen ontbreken. Dat wil overigens niet zeggen dat deze prent niet met liefde voor het vak is gemaakt, want Muschietti weet hoe hij een film moet draaien. Visueel is de film namelijk weer een plaatje (op wat overdreven CGI-monsters en digitale verjongingstrucage na). Ook de luide muziek van Benjamin Wallfisch valt wederom positief op.
It Chapter Two is een sfeervolle horrorverfilming geproduceerd voor massaconsumptie. Muschietti draait gewoon lekker dezelfde langspeelplaat opnieuw af, maar met iets meer haperingen. Zijn film is net iets te grootschalig en kunstmatig om echt eng en meeslepend te kunnen zijn. Dat maakt It Chapter Two geen loser, maar helaas ook niet de winnaar die hij had kunnen zijn.
