Wat Los Angeles voor de film is, is Nashville voor de muziek: een bedevaartsoord. Voor de ultieme muzikant is Nashville de eeuwige plek van bestemming. Althans, voor de muzikant van wie het hart sneller gaat kloppen van straatmuzikanten en overvolle kroegen met livemuziek - alleen de gedachte dat Johnny Cash daar ooit rondliep is voor sommigen al voldoende. Want dat is Nashville voor de buitenstaander: een droom die mooier is dan al je andere dromen. Zo ook voor Rose-Lynn Harlan. Nashville, Tennessee is waar zij wil zijn, maar Glasgow, Schotland is de realiteit.
Rose-Lynn is een leuke verschijning. Met haar witte cowboylaarzen en joviale voorkomen is ze een aangename druktemaker. Het is duidelijk waar ze van houdt: countrymuziek (niet country én westernmuziek, "maar gewoon countrymuziek!" zoals zij zou verbeteren). "Wat zal ik je gezang in de ochtend missen", grapt een cipier wanneer Rose-Lynn na twaalf maanden haar cel verlaat. Dat betekent voor haar twee dingen: weer bij haar kinderen en moeder kunnen zijn, maar bovenal weer kunnen zingen, zuipen en dromen van een carrière in Nashville.
Countrymuziek is complex in zijn eenvoud: 'het bestaat uit drie akkoorden en de waarheid' (aldus Rose-Lynns tattoo). Die waarheid is hard. Soms zelfs zo hard dat je haar je hele leven lang meedraagt, dag in dag uit. Bij elke stap die Rose-Lynn zet, wordt ze daarmee geconfronteerd: haar verleden loopt in de vorm van een enkelband constant met haar mee. Ze krijgt het rotding nauwelijks weggemoffeld in haar witleren laarzen en bovendien knelt hij ook nog enorm. Maar dat is allemaal bijzaak, want haar dromen winnen het gelukkig toch wel van enkelbanden.
De grote kracht van countrymuziek is dat ze simpel en doeltreffend de weg naar de ziel vindt. Wild Rose kent eenzelfde eenvoud, maar doorboort daarmee geen diepere gronden en vindt ook geen lyrische troost. Wild Rose is lozer en kleffer, maar ergens wel aandoenlijk (mede door het kwieke spel van showsteler Jessie Buckley). Countrymuziek gaat over veel dingen tegelijk (de documentaire Heartworn Highways doet een fantastische poging). Maar Rose-Lynn wil één ding te graag en verliest daarmee al die andere zaken om haar heen uit het oog. Countrymuziek gaat niet over beroemd worden en alsmaar omhoog klimmen. Countrymuziek laat je juist met beide benen op de grond staan.
Wild Rose luistert daarom maar half naar de getatoeëerde spreuk op Rose-Lynns arm. Een film met en over muziek waarbij drie akkoorden inderdaad volstaan om de aanschouwer te ontroeren: het getokkel van de stalen gitaarsnaren en het fijne, gecontroleerde stemgeluid van de grofgebekte Schotse zangeres slaat aan in Wild Rose. De waarheid daarentegen, de tweede helft van de spreuk, zal niet in de film, maar alleen in de countrymuziek blijven voortleven - in de ritmes, klanken en teksten. En dat lijkt Rose-Lynn zich langzaam maar zeker ook te beseffen.
