Handen worden aan gort geschoten en niemand is veilig. Wie na het lezen daarvan niet afhaakt, kan flink genieten van Dragged Across Concrete, de derde lange speelfilm in het steeds bijzonderder wordende oeuvre van regisseur S. Craig Zahler. Met Bone Tomahawk reeg hij op rauwe wijze de western aan het horrorgenre. In Brawl at Cell Block 99 toonde hij hoe bruut een kaalgeschoren Vince Vaughn kan zijn. En nu geeft hij ons een oude, verbeten Mel Gibson. Met een snor, een vuile bakkes en heel veel opgekropte woede.
Brett is een bittere oude rot in het politievak. Nadat smartphonebeelden van een iets te hardhandige arrestatie naar het tv-nieuws zijn gelekt, worden hij en zijn partner Anthony geschorst. Dat kunnen zij zich niet veroorloven. Het tweetal smeedt een plan om een crimineel te beroven: de Duitse drugsdealer Vogelmann, die met een kleine ploeg een bankroof heeft gepland. Al vroeg in de uitvoering loopt alles uit de hand. Het culmineert in een zeer spannende confrontatie op een parkeerplaats waar nieuwe onaangename verrassingen zich opstapelen.
Bloed, gruis en antihelden behoorden in de jaren zeventig tot de standaard gereedschappen van de filmmaker. Tenminste, dat is hoe veel filmfanaten het zich graag herinneren. En het is precies die gedachte, waaraan regisseur en schrijver Zahler een eerbetoon geeft met Dragged Across Concrete. Hij tapt uit hetzelfde vaatje als voorgangers Sam Peckinpah en John Boorman, en met hetzelfde talent. Maar ook met nog iets meer liefde voor de exploitatiefilms uit dezelfde tijd waarin die twee oude actiemeesters hun beste werk maakten.
Wat misschien in een enkel oogopslag opvalt, is de lengte van de film: ruim tweeënhalf uur. Het plot heeft dat niet nodig, want wat dat betreft houdt Zahler het simpel. Actie gedijt echter altijd bij hoeveel de kijker meevoelt met de personages, en vooral daar investeert deze regisseur in. De chauffeur van de heist, Henry, heeft een uitgebreid achtergrondverhaal. De film begint zelfs bij hem; zijn eerste vrijpartij als hij uit de bak is, en daarna hoe hij weer intrekt bij zijn moeder en invalide broertje. Maar na de eerste tien minuten zien we hem niet heel uitgebreid meer, totdat zijn aandeel in de bankroof begint. Hij is belangrijk. Brett en Anthony zijn belangrijk, zelfs bankbediende Kelly is belangrijk.
En belang betekent in deze film juist dat er niet kan worden gegarandeerd dat ze de eindcredits levend halen. Dat iedereen dood kan gaan zorgt ervoor dat deze film veel spannender is dan de gemiddelde actieblockbuster met CGI-bloed en onrealistisch stuntwerk. Hier staat echt wat op het spel. Zelfs een onsympathiek sujet als Brett Ridgeman heeft een goede reden om te zijn zoals hij is, hij is meer dan alleen een middelvinger naar politieke correctheid.
Deze rol van Gibson lijkt overigens een knipoog naar de eerste iconische filmrol van zijn carrière: 'Mad' Max Rockatansky. Ook een agent die gedwongen wordt om door de mazen van de wet te glippen, maar nu één met decennialang opgebouwde bitterheid. Gibson laat in deze hoofdrol zien dat hij het nog steeds in zich heeft. Ook de vernieuwde samenwerking tussen Zahler en Vaughn, en meer nog, Carpenter werpt sappige vruchten af. Maar eigenlijk heeft elk rolletje wel iets memorabels. Steeds meer acteurs staan in de rij om met de regisseur samen te werken, en hij beloont het enthousiasme met ijzersterk materiaal. Hoe klein de rol ook is.
Dragged Across Concrete heeft alleen al een titel die tot de verbeelding spreekt. De strakheid waarmee het verhaal vooral in beelden wordt verteld is om van te smullen, zonder dat het niveau van de dialogen wordt opgeofferd. Voeg daar nog een heerlijke, soulvolle soundtrack aan toe en je hebt een beklijvende topfilm. Hoe lang kan het nog duren voordat Zahler een echt meesterwerk aflevert?
