Een film over een terroristische aanslag die nog in het recente geheugen gegrift staat, kan overkomen als goedkoop effectbejag. Slechts een enkeling weet de horror van een dergelijke gebeurtenis treffend over te brengen zonder een onaangenaam gevoel van vals sentiment op te wekken. Paul Greengrass slaagde erin met zijn verhalen over 9/11 en de aanslagen op het Noorse Utøya, en nu mag ook debuterend regisseur Anthony Maras een dergelijk succes bijschrijven: zijn doodenge, ijzingwekkende thriller over de verschrikkelijke aanslagen in Mumbai in 2008 grijpt bij de keel en laat niet meer los.
Bij de aanslagen op de Indiase hoofdstad kwamen elf jaar geleden meer dan honderdzeventig mensen om het leven. De film focust op de gijzeling van het Taj Mahal Palace Hotel. Door de ogen van terroristen, werknemers, gasten en politie worden we geconfronteerd met de gecoördineerde aanval en de afgrijselijke gevolgen. Een sterke cast van acteurs mag de verhalen tot leven brengen en slaagt daar ruimschoots in. Vooral Dev Patel als medewerker van het hotel overtuigt, maar de echte ster van de film is regisseur Maras.
Maras heeft duidelijk naar Greengrass' methode gekeken. Net als in United 93 en 22 July neemt hij de kijker op een hyperrealistische, chaotische trip waarin helaas geen superhelden aanwezig zijn om de dag te redden. Het camerawerk is claustrofobisch en ongefocust, de sfeer is gehaast en hijgerig, allemaal met als doel om de kijker hetzelfde beklemmende gevoel te geven als de mensen die door deze verschrikkelijke dag heen moesten komen.
Het is knap hoe Maras de grens tussen exploitatie en realisme bewaakt. De film is gewelddadig, misschien wel bloederiger dan je zou verwachten en schuwt expliciet geweld niet, maar telkens als het tegen het onnodige aanschurkt, kiest de regisseur voor een andere route die de film ten goede komt. Dat maakt Hotel Mumbai een donkere film met een weinig hoopvolle uitstraling, maar daar vraagt het bronmateriaal ook niet om. Alle keuzes van Maras zijn bedoeld om het gevoel van de aanslag over te brengen en het verhaal verder te brengen. Het enige wat de film zo nu en dan tegenhoudt is dat hij een minuut of vijftien te lang lijkt te duren. Sneller knipwerk en het schrappen van wat overbodige scènes had de film goed gedaan, maar dat doet aan de totale ervaring weinig af.
Hotel Mumbai is voor kijkers die een ongemakkelijke kijkervaring niet schuwen. De film probeert nooit een vermakelijke bioscoopervaring op te dienen, maar een rauw en realistische weergave van een afgrijselijke ervaring. Dat dit lukt is een compliment aan de acteurs en met name de getalenteerde regisseur, wiens debuutfilm alle verwachtingen overtreft en nog lang bijblijft.
