Aan de kassa van het filmhuis is vaak de gevleugelde uitspraak te horen: "Mag ik een kaartje voor, euh, hoe heet 'ie ook alweer? Die Franse film." Als er één film is die voldoet aan de classificatie 'díe Franse film', dan is het Claire Darling wel. Alle ingrediënten zijn er: lichtverteerbaar drama, toch een tikkeltje hoogdravend en met een hoofdrol voor Catherine Deneuve.
Claire gaat vandaag nog dood. Althans, die boodschap denkt ze te hebben gekregen uit een droom. Volop overtuigd dat dit haar laatste dag is, besluit ze alles in haar enorme landhuis te koop te zetten. De tuin staat vol met ledikanten, schilderijen en heel veel opwindspeelgoed, voor een prikkie kan alles worden meegenomen. Al snel staat haar dochter Marie op de stoep. Ze hebben elkaar in geen twintig jaar gezien. Voor beiden komen die dag veel oude herinneringen bovendrijven. En zeker ook veel oud zeer.
Soms weet Martine, een oude jeugdvriendin van Marie, nog wat terug te kopen. Maar het meeste verdwijnt in de handen van de buren. Het afvoeren van alle oude spullen is een sterke beeldmetafoor voor de groeiende dementie van Claire. En ook wanneer herinneringen met het heden in contact lijken te komen, is de film beeldend vrij sterk. Maar niet alleen Claires gedachten worden zichtbaar gemaakt. Ook Marie en zelfs de veel minder belangrijke Martine zien zichzelf elk ineens als kind het beeld in wandelen.
Het geheel voelt daardoor een stukje warriger aan dan de film kan gebruiken. Als de focus van deze verhaalmethode alleen op Claire zelf had gelegen, was er sprake geweest van een sterke subjectieve vertelling. Herinneringen die je niet onder ogen wilt zien, blijken namelijk ook in Claire Darling erg hardnekkig. Dat het verleden van meer dan één figuur op dezelfde manier het heden binnendringt, maakt echter dat het niet meer simpelweg om herinneringen gaat. Er is blijkbaar een objectieve geschiedenis die iedereen raakt. En dat vertroebelt een beeldspraak die op het eerste oog nog zo duidelijk leek.
Dat neemt niet weg dat deze film een uitstekend uitstapje is voor iedereen die de Franse film per definitie een warm hart toedraagt. Dat vertrouwde nationale karakter straalt er lekker vanaf. En moeder Deneuve en dochter Mastroianni zijn goed aan elkaar gewaagd als de fictieve moeder en dochter Darling. Natuurlijk is het ook een genoegen om de gerimpelde Belgische tronie van Johan Leysen aan het werk te zien, nu eens als het warme glimlachende gezicht van Claires pastor en vertrouweling Georges.
Regisseur Julie Bertuccelli's vorige film, het Australische The Tree had meer sprankeling en visueel vernuft. En de premisse van deze Franse opvolger had meer potentie dan wordt waargemaakt. Maar ook al baart Claire Darling niet bijzonder veel opzien, de film is uiterst sympathiek.
