In de openingsscène van het lichtkomische Franse drama L'Homme Fidèle (de trouwe man) krijg je een behoorlijk duidelijk beeld van de voornaamste personages. Fraai is het alleen niet.
Marianne en Abel hebben al geruime tijd een relatie, wanneer zij vertelt dat ze zwanger is. Abels blijdschap is van korte duur als blijkt dat zijn vriendin het met hun beste vriend doet. Het kind is ook van hem. Gedwee laat Abel de boodschap tot zich komen, terwijl Marianne de knoop al heeft doorgehakt. Ze verlaat Abel en trekt bij die beste vriend in. Tot zover reikt hun liefde kennelijk. Enkele jaren later treffen de twee elkaar op de begrafenis van die beste vriend. Abel en Marianne beginnen opnieuw een relatie.
Regisseur van dienst Louis Garrel, die ook de rol van Abel op zich nam en meeschreef aan het scenario, houdt er voor zijn tweede speelfilm wel heel vreemde ideeën op na wat betreft menselijke relaties. Klaarblijkelijk ziet hij er de humor van in, maar als publiek vergaat je het lachen al snel als je merkt hoe mensen met elkaar omspringen. Het wordt des te schrijnender als er kinderen in het spel blijken te zijn.
De zaak wordt nog complexer als het zusje van de overledene ten tonele verschijnt. Deze door Lily-Rose Depp (de dochter van Johnny Depp en Vanessa Paradis) gespeelde Eve heeft al sinds haar jeugd een obsessie voor Abel. Door dit personage aan het verhaal toe te voegen komt Garrel al helemaal niet meer tot de kern. Wat hij hoogstens weet aan te stippen is dat het verlangen soms groter is dan het verwezenlijken ervan. Dooremmeren lijkt het devies.
De hoofdpersonen in L'Homme Fidèle zijn te verdelen in de categorieën 'uiterst verwend', 'chronisch besluiteloos' en 'zelfverkozen martelaar van de liefde'. De grote vraag is of de liefde voor een ander zo sterk kan zijn dat je al je principes en gevoel voor rechtvaardigheid opzijzet. Waarom sta je jezelf toe om een speelbal te worden van de grillen van een ander? Deze laatste vraag wordt des te prangender wanneer het verleden zich lijkt te herhalen.
Het feit dat de personages nauwelijks groeien en al helemaal niet van hun fouten leren mag in de ogen van de maker dan uiterst grappig zijn, het roept vooral verbazing en zelfs grote ergernis op. Een middelmatige Zuid-Amerikaanse telenovela is er niets bij. Je krijgt ernstig het vermoeden dat Garrel zelf de deksel op zijn neus heeft gekregen als het om de liefde gaat. Het cynisme druipt ervan af, maar desondanks blijven zijn personages steeds weer in dezelfde val lopen.
L'Homme Fidèle is gelardeerd met absurditeit die met een strak gezicht wordt benaderd. Dit heeft tot gevolg dat niet alleen de humor je ontgaat, maar dat het reilen en zeilen van Abel, Eve en Marianne je compleet koud laat. Het is nog het beste samen te vatten met de kernwoorden luchtig, vluchtig en kluchtig.
