Hollywood is in de greep van vrouwelijke remakes. Na het twijfelachtige Ghostbusters en het vermakelijke Ocean's Eight is het nu de beurt aan een vrouwelijke variant van What Women Want, een film uit 2000 waarin Mel Gibson ineens de gedachten van vrouwen kan horen. Het resultaat is een bijzonder flauwe komedie die haar best doet om bepaalde clichés te omzeilen, maar zichzelf te serieus neemt om nog een vermakelijke film te kunnen zijn.
Taraji P. Henson vertolkt de vrouwelijke variant van Mel Gibson. Zij speelt de keiharde sportmakelaar Ali Davis die zich staande moet houden binnen de The Wolf of Wall Street-achtige machocultuur van haar kantoor. Als ze op een dag overgeslagen wordt voor een belangrijke promotie, hoort Ali van haar baas dat ze niet genoeg aansluiting bij het andere geslacht kan vinden om succesvol te worden. Gelukkig voor Ali presenteert de oplossing zich nagenoeg direct: dankzij een lezing van een medium (of een klap op haar hoofd, de film specificeert niet welke gebeurtenis nou precies de aanleiding vormt) kan ze ineens de gedachten van mannen lezen.
Dit leidt natuurlijk tot een scala een hilarische gebeurtenissen, al is dat begrip bijzonder relatief in deze film. Voor de grappen is een enorm blik aan getalenteerde komieken opengetrokken: Tracy Morgan speelt de idiote vader van een basketbaltalent, Jason Jones en Max Greenfield worden tragisch verwaarloosd als collega's van Ali en Pete Davidson mag even opdragen als scheldende collega die in het geheim verliefd is op de assistent van onze hoofdpersoon. Deze talenten dragen allemaal bij aan de weinige écht grappige passages en aan het idee van de omgedraaide genreclichés.
Want in What Men Want is de vrouw een keiharde die alle vorm van empathie en respect voor het andere geslacht mist. De mannen zijn kwetsbare zielen die zij gebruikt voor seks, succes op de werkvloer of allebei. Dat is verfrissend om eens te zien in een formulefilm, maar het levert ook een groot probleem op. Ali is onmogelijk een sympathiek hoofdpersonage te noemen. Haar gedrag is de eerste honderd minuten zo ongelooflijk asociaal en bij vlagen ronduit onuitstaanbaar dat het moeilijk te begrijpen is waarom haar vrienden en collega's het zo lang met haar uithouden. Wel aannemelijk is dat je zo iemand geen promotie gunt.
Tot overmaat van ramp zakt de film vooral in de laatste akte weg in bloedserieuze moralistische boodschappen die het tempo er volledig uithalen. Deze levenslessen voelen niet alleen misplaatst, maar worden ook nog eens verschrikkelijk lomp overgebracht. De personages zeggen en doen precies wat ze denken of juist exact het tegenovergestelde. Meer variatie is er eigenlijk niet. In het begin is dat nog wel te verdragen, maar hoe serieuzer het verhaal wordt, hoe meer het de kijker uit de ervaring haalt. Dat is zonde, want als regisseur Adam Shankman het project wat minder serieus had genomen, was een vermakelijke film best mogelijk geweest. Henson heeft het enorm naar haar zin in de hoofdrol en de twee of drie scènes waarin de komedie heerlijk over de top gaat zijn met afstand de amusantste.
Als remake is What Men Want minder lui dan bijvoorbeeld Ghostbusters. Hij probeert wel degelijk iets toe te voegen aan het origineel, maar slaagt daar slechts ten dele in. De toon schiet alle kanten op en de getalenteerde cast krijgt niet genoeg om mee te werken. Het eindresultaat is een film die meer wil zijn dan hij is. De conclusie is dat ook deze vrouwelijke remake net zo goed niet gemaakt had kunnen worden.
