Netflix is tegenwoordig een thuis voor iedere grote naam, lijkt het wel. Martin Scorsese mag zijn peperdure passieproject The Irishman maken, Will Smith heeft Bright en aanstaande sequel onder de gordel en Andy Serkis zag zijn Mowgli ook al op de streamingdienst verschijnen. Deze week voegt regisseur Steven Soderbergh een film toe aan het populaire platform van Marc Randolph en Reed Hastings. Vanaf vrijdag te streamen.
High Flying Bird begint als Erick Scott op zijn donder krijgt van zijn agent Ray. Hij had een lening genomen die hij niet meer terug kon betalen. Erick is een van de vele knullen die goed kan basketballen en een kans maakt in de NBA. Maar makkelijk is dat niet en dus zit hij nu zonder geld of inkomen. Opvallend genoeg kan Ray daarna zelf de rekening niet betalen en moet hij naar kantoor lopen, waar zijn baas op het punt lijkt te staan om hem te dumpen.
Het is het begin van een film die alle kanten op gaat. Ray wil zijn hachje redden, maar hoe precies blijft een beetje onduidelijk. Het heeft onder andere te maken met het aantrekken van Netflix om vast te leggen wat zich tussen de spelers afspeelt. Die verwijzing is echter te zelfbewust en voelt alleen maar vervelend en misplaatst. De rest van de film bestaat uit momenten waarin Ray probeert zijn plannen uit te voeren, maar echt coherent wordt dat niet verteld.
Op veel verschillende momenten zitten twee mensen met elkaar te praten. Heel meeslepend wordt dat niet, al heeft Soderbergh wel een cast gevonden die de film interessant maakt. Naast hoofdrolspelers Melvin Gregg en André Holland, is er sterke ondersteuning in de gedaanten van onder meer Zazie Beetz, Kyle MacLachlan en Zachary Quinto.
Voor een film die als een sportfilm te boek staat, bevat High Flying Bird erg weinig sport. Je ziet nauwelijks basketbalmomenten. Allicht is dat een bewuste keuze van Soderbergh, die laat zien hoe basketbal steeds minder om de sport zelf is gaan draaien, maar om alle dingen daaromheen.
Als je zo naar High Flying Bird kijkt, is het best een indrukwekkende film. Vooral als je je realiseert dat de film in krap twee weken tijd is opgenomen met een iPhone. Daardoor komt de film redelijk intiem over en de statige gebouwen goed tot hun recht. High Flying Bird is niet zo sterk als verwacht, maar ook geen complete teleurstelling.
