Eens in de zoveel tijd wordt je creativiteit als filmrecensent flink op de proef gesteld. Soms zul je jezelf moeten verplaatsen in een compleet andere doelgroep. Andere keren bevat een film zoveel diepere lagen en verborgen boodschappen dat een enkele kijkbeurt nauwelijks voldoende is om iets goed op waarde te kunnen schatten. De lastigste uitdaging echter is om een onderhoudende recensie te schrijven wanneer bijna elk woord over het plot er al één te veel is. Helemaal als daar juist de grootste kritiekpunten liggen. Uiteraard bevat deze recensie geen spoilers, maar de ervaring leert dat in dit soort gevallen een extra disclaimer geen overbodige luxe is: wil je Serenity nog zo open mogelijk kunnen beleven, stel het lezen dan nog even uit tot na je bezoek.
Baker Dill slijt zijn dagen als kapitein van een vissersboot in de tropische eilandenclave Plymouth. Hier vermaakt hij toeristen met dagtripjes tijdens het diepzeevissen op haai en tonijn, bedrijft hij de liefde met een alleenstaande bewoonster en sluit hij de dag af met een stevig glas rum in de enige bar die het eiland rijk is. Een erg spraakzaam type is Dill niet, zijn gedachten gaan vooral uit naar die ene grote tonijn die hem telkens weer weet te ontsnappen.
De rust op het eiland wordt verstoord wanneer zijn ex-vrouw Karen plots haar intrede doet. Haar nieuwe huwelijk blijkt een stuk minder gelukkig te hebben uitgepakt, met een gevaarlijke echtgenoot die haar regelmatig bont en blauw slaat. Ze smeekt Dill om haar af te helpen van deze bruut, door hem tijdens een boottocht stomdronken te voeren en subtiel uit de weg te ruimen in ruil voor een flinke smak geld. Dill moet aanvankelijk niets weten van dit plan, maar denkend aan de veiligheid van zijn zoontje wordt hij alsnog aan het twijfelen gezet. Ondertussen loopt er op het eiland ook nog een geheimzinnig figuur in een maatpak rond, die Dill steeds weer op een haar na lijkt mis te lopen.
Tot zo ver de intrigerende premisse. En om met het positieve te beginnen: er vallen op het eerste gezicht toch meerdere pluspunten te benoemen. Zo heeft schrijver en regisseur Steven Knight (o.a. Locke, Hummingbird, Peaky Blinders) een indrukwekkende cast tot zijn beschikking. Ook qua aankleding zit Serenity goed in elkaar. Enerzijds lijkt Knight terug te grijpen op de sfeer van klassieke film noirs (met Anne Hathaway als overtuigende femme fatale), maar ook weerklinken er invloeden van literaire zeemansromans als The Old Man and the Sea, met McConaughey als zwijgzame en stoïcijnse held.
Op het eerste oog lijkt Serenity dan ook een vrij conventionele thriller op een zwoele, exotische locatie. Onder de oppervlakte blijkt echter meer aan de hand te zijn. Zonder hier iets over te verklappen, slaat het script op een gegeven moment een bepaalde richting in die het oordeel van de kijker ongetwijfeld zal doen laten kantelen - zij het in positieve of negatieve zin. Aan de score bovenaan deze recensie te lezen kunt u wel raden in welke categorie bovengetekende zich bevindt.
Wat in elk geval gezegd kan worden, is dat deze wending niet alleen meer plotgaten en onlogische elementen oproept dan het weet te verklaren, maar ook de tot dan zorgvuldig opgebouwde spanning snel laat inzakken. Wat overblijft voor het resterende gedeelte valt wat minder makkelijk in een hokje te plaatsen, maar lijkt het meest weg te hebben van een halfbakken filosofische overpeinzing tussen goed en kwaad. In een wat meer gebruikelijke thriller hadden dergelijke vraagstukken misschien interessant uit kunnen pakken, maar met Knights gekunstelde scenario lijken ze eerder gereduceerd tot bijzaak.
Dat laatste punt gaat in elk geval zeker op voor de dramatische climax en daaropvolgende epiloog, waarmee Serenity zichzelf nog het meest in een moreel dubieuze positie weet te plaatsen. Ongeacht of dat misschien wel juist onderdeel van Knights intenties is geweest, moge duidelijk zijn dat er een raar luchtje aan deze film hangt. En het is niet de vis.
