Sylvester Stallone had waarschijnlijk zelf ook niet verwacht dat zijn creatie Rocky Balboa een dikke veertig jaar na diens eerste film nog altijd een lopende filmreeks zou hebben. Toegegeven, hij poogde deze franchise tweemaal af te sluiten, eerst in 1990 met Rocky V en later in 2006 met Rocky Balboa. En waarschijnlijk had Stallone het daar ook bij gelaten als hij niet een paar jaar geleden door Ryan Coogler was benaderd voor een doorstart: een film waarin bokser Rocky niet langer de hoofdpersoon is, maar fungeert als coach van de zoon van zijn in de ring gestorven vriend Apollo Creed. In de business noemt men dat tegenwoordig een 'zachte reboot': een film die weliswaar de continuïteit van de voorgaande delen intact laat, maar vooral moet fungeren als een nieuw startpunt in de reeks.
Creed gaf de reeks in 2015 nieuw leven, maar in tegenstelling tot veel andere gereanimeerde filmreeksen klaarde Coogler de klus niet door het verleden de rug toe te keren, maar door er juist wat dieper in te graven. Sterker nog, waar Stallone in zijn beoogde afsluiter Rocky Balboa vooral teruggreep op het allereerste deel en alles daartussen grotendeels negeerde, erkende Coogler zelfs de dieptepunten van de reeks. En die zijn er genoeg; na het eerste deel ging het met de Rocky-films namelijk vrij snel bergafwaarts. Maar dat troebele verleden betaalt zich tientallen jaren later uit als iets waardevols. De emotionele bagage van de personages is voor de nieuwe filmmakers een grote aanwinst. En dat deze afkomstig is uit ondermaatse films is eigenlijk wel passend. Zowel Stallone als Rocky heeft niet altijd de juiste keuzes gemaakt, maar daar zijn ze allebei wijzer van geworden.
Want laat je niet bedotten. De titel mag dan misschien impliceren dat Creed II een vervolg is op Creed van drie jaar terug, maar deze film is net zo goed een vervolg op de volledige Rocky-serie en deel vier in het bijzonder. Een opvallend geliefd deel in de reeks, terwijl dit destijds een stevige breuk betekende met de voorgaande films. In deze platte jarentachtigactiefilm was namelijk geen ruimte voor de vertrouwde soberheid en emotionele gelaagdheid, maar wel voor een Russische opponent die niet had misstaan als schurk in een James Bond-film uit dezelfde periode. Maar zelfs een dergelijke infantiele film kan uitmonden in een interessante opvolger. Immers, de impact van de bijna bovenmenselijke bokser Ivan Drago wordt nog steeds gevoeld: hij doodde Apollo Creed, waardoor zijn toen nog ongeboren zoon Adonis vaderloos zou opgroeien.
De schaduw van Apollo was in de eerste Creed al in grote mate aanwezig, maar nu misschien nog wel meer. Want zoals drie jaar geleden al door velen voorspeld werd, keert Ivan Drago terug om zijn zoon het te laten opnemen tegen Adonis, nadat die juist in zijn vaders voetsporen is getreden door het wereldkampioenschap te veroveren. Een rematch tussen 'de zonen van' klinkt misschien als een luie poging om fans te behagen, maar deze opzet wordt opvallend succesvol uitgewerkt. De sleutel voor dit succes: het personage Rocky, dat zelfs na zeven films nog altijd het beste element is van deze filmreeks. Want waar het er eerder nog op leek dat Rocky in Creed het stokje doorgaf aan een nieuwe generatie om daarna naar de achtergrond te verdwijnen, blijkt zijn rol in Creed II opnieuw nauwelijks ondergeschikt aan die van het titelpersonage.
Mogelijk heeft dat iets te maken met het gegeven dat vertolker Stallone deels verantwoordelijk was voor het scenario (de vorige keer liet hij het schrijfwerk geheel over aan Coogler), maar de film is er zeker niet minder door geworden. De problemen die Adonis op zijn pad vindt, zijn immers echo's van Rocky's trauma's. Zo wordt de fysieke en emotionele schade die hij opliep in Rocky IV nog steeds gevoeld, waardoor de met vallen en opstaan wijs geworden coach er aanvankelijk totaal geen heil in ziet de confrontatie op te zoeken met de nieuwe Drago. Maar ook buiten de ring is er genoeg ontwikkeling voor serieuze introspectie. Wanneer Adonis onverwacht geconfronteerd wordt met het vaderschap, roept dat onvermijdelijk de vraag op hoe goed dat bij Rocky nou eigenlijk is uitgepakt.
Maar dit betekent gelukkig niet dat Creed II het enkel moet hebben van verwijzingen naar het oude werk, want ook op de vorige film wordt netjes doorgepakt. Daarin werd Adonis al regelmatig getoond als een opgewonden standje, waardoor het nu niet bepaald uit de lucht komt vallen dat hij verblind door wraakzucht weigert te luisteren naar de wijze raad van zijn mentor en ze voor enige tijd gebrouilleerd raken. Daarnaast is het prettig dat Adonis' vriendin Bianca wat meer te doen krijgt dan de vorige keer, waarmee vertolkster Tessa Thompson haar voorheen wat ondankbare rol mag uitbouwen tot een stevige pilaar in de vernieuwde reeks. Deze ontwikkeling is exemplarisch voor de efficiëntie van de Creed-films: alle bruikbare elementen worden benut. Zelfs de terugkeer van Ivan Drago heeft meerwaarde, aangezien het personage een scheutje menselijkheid krijgt die je op basis van zijn cartooneske verschijning in Rocky IV nooit zou hebben vermoed.
Zonder het verrassingselement van zijn voorganger of het schrijf- en regietalent van Ryan Coogler (ditmaal enkel betrokken als producent), mag het gerust als een klein wonder worden beschouwd dat Creed II zo goed is geworden. De acteurs zijn wederom fantastisch op dreef, de opgeworpen thema's krijgen een volwaardige uitwerking en vervangend regisseur Steven Caple Jr. vindt een goede balans tussen enerverend boksspektakel en aangrijpend persoonlijk drama. De nieuwe impuls van veelbelovende jonge filmmakers als Coogler en Chaple Jr. doet dan ook de vraag rijzen hoeveel baat de oude Rocky-films zouden hebben gehad bij een regelmatige wisseling van de wacht, in plaats van steeds maar weer Sylvester Stallone het scenario en de regie toe te vertrouwen. Maar goed, als Creed II iets uitdraagt, dan is het wel dat niemand gebaat is bij mijmeren over wat had kunnen zijn. Wat telt is hoeveel je bereid bent te leren van het verleden.
