Second Act komt uit de startblokken als een prima feelgoodfilm. Lopez speelt de hardwerkende carrièrevrouw met de wereld tegen zich, Remini de grofgebekte en charismatische beste vriendin en Hudgens de onvriendelijke concurrente. Maya wordt dankzij een paar fikse leugens op haar cv plots aangenomen voor een toppositie en moet zich overal doorheen lullen om niet door de mand te vallen. Het werkt uiteraard voor een tijdje, maar ooit stort die schijnwereld in elkaar. Jammer genoeg geldt voor het scenario precies hetzelfde.
Het heeft een eigenaardig toontje als Jennifer Lopez preekt dat de arme arbeidersklasse nooit een kans krijgt, maar er ondertussen uitziet als de perfecte vrouw. Ze worstelt zogenaamd in een zakenwereld vol deftige mensen en kan zichzelf niet netjes kleden voor de spiegel, maar het is niet echt geloofwaardig. Combineer haar echter met Leah Remini en het werkt nog best aardig. Ze brengt een nodige dosis ordinaire humor, mede dankzij haar scheldende zoontje, en de twee vertellen samen een typisch underdogverhaal. Ventimiglia kan nog wat romantiek en drama in de mix gooien en voor je het weet heb je een voorspelbare maar aandoenlijke romkom te pakken.
Maar dan komt een verhaaltwist om de hoek kijken die het filmverhaal behoorlijk ondermijnt. Hij is zo geforceerd en toevallig dat hij je direct uit de film haalt. Hij komt op totaal het verkeerde moment, maakt de personages plots erg eendimensionaal en haalt alle opgebouwde spanning weg. Het meest spijtige is dat de intenties van de scenaristen wel doorschijnen. Na een tijdje wordt duidelijk waar men naartoe wilde qua thematiek en diepgang en daar had zeker iets interessants in gezeten, als de uitvoering niet zo problematisch was geweest.
Maya's ervaringen en conflicten moeten iets zeggen over carrièrevrouwen, die een keuze moeten maken tussen het starten van een familie of het halen van de top. Er zit hier genoeg potentie voor een relevant thema, een persoonlijke zoektocht en emotioneel acteerwerk. De personages en verhaalwendingen hadden hier perfect op kunnen inhaken. Toch krijgen ze totaal geen ruimte om een mooie groei door te maken, omdat de scenaristen het laten afweten. Hudgens, Williams en Ventimiglia moeten het daardoor doen met de meest oppervlakkige emoties en reacties, en het verhaal meandert een beetje doelloos alle kanten op. Waar Second Act begint als een grappige romkom, eindigt hij als een film die voortdurend en onhandig schakelt tussen dat voorspelbare leuke verhaal en een slecht geschreven drama.
Het is zonde, want het zorgt ervoor dat Second Act het volledig moet hebben van het underdogverhaal en wat grappen en grollen. Daar valt nog wat entertainment in te vinden, gezien de eerste akte van het verhaal prima in elkaar steekt. Voornamelijk Remini weet die kant van de film in de goede richting te trekken. Toch blijft het veel te voorspelbaar en weet die grote plottwist werkelijk elk aspect van de film te ondermijnen. Second Act is een soort doorgeslagen feelgoodfilm, die zijn verhaal zo in een vrolijke mal probeert te persen, dat de volwassen thema's nooit een kans krijgen.
