In de afgelopen jaren is het filmlandschap overspoeld geraakt door postapocalyptische werkjes waarin zombies de dienst uitmaken. Met de lancering van de hitserie The Walking Dead kreeg het subgenre zowaar een flinke boost. Hoewel de kijkcijfers van dit AMC-paradepaardje inmiddels sterk zijn teruggelopen, blijkt de zombiefilm nog altijd een enorme aantrekkingskracht uit te oefenen op nieuwbakken filmmakers.
Logisch, want voor het maken van een zombiefilm zijn relatief weinig middelen nodig. Spanning is zelfs op te wekken zonder dat de levende doden al te veel in beeld komen, bewijst het in 1968 verschenen schoolvoorbeeld Night of the Living Dead van George A. Romero. Het enige wat men nodig heeft zijn personages die opgesloten zitten - in een huis, schoolgebouw of anderszins - terwijl zij worden omringd door een horde levende doden.
Gezien het feit dat er maar weinig speelruimte is met het uitgangspunt, moet de creativiteit vooral worden gezocht in een andere aanpak. Bijzonder geslaagd is het komische Shaun of the Dead, waarin de draak wordt gestoken met de conventies van het genre. Anna and the Apocalypse van regisseur John McPhail tapt uit een vergelijkbaar vaatje, maar voegt daar nog een muzikale noot aan toe. Zo kan het gebeuren dat er een onverwachte kruisbestuiving ontstaat tussen een zombiekomedie - ook wel 'zomkom' genoemd - en een musical.
Verrassend leuk om eens een groepje tieners te zien die niet continu in doodsangst verkeren, maar zingend en dansend de ondergang van de wereld tegemoet gaan. Die zorgeloosheid werkt erg aanstekelijk, mede omdat de teksten van de liedjes aansluiten bij de belevingswereld van de jongeren. Terwijl de bakvissen zich zorgen maken over de toekomst na hun middelbareschooltijd, verandert de wereld om hen heen langzaam maar zeker in een complete chaos. Zwarte rookwolken stijgen op uit de woonwijken, auto's crashen op elkaar en de postbode kruipt halfdood over het tuinpad.
Anna and the Apocalypse wil zich duidelijk onderscheiden van genregenoten door nadrukkelijk niet voor een Hollywoodeinde te kiezen. Vroeg in de film geeft een songtekst reeds een indicatie in welke richting de kijker mag verwachten dat het verhaal zich zal ontwikkelen. Ironisch genoeg maakt dat de film net zo voorspelbaar als het Hollywoodeinde waartegen de makers zich zo afzetten. Heel storend is dat niet, want de jonge castleden hebben zo veel plezier met hun bloederige musical, dat zij moeiteloos de sympathie van het publiek voor zich weten te winnen.
Wie zich door ruim acht seizoenen The Walking Dead heeft heen geworsteld, kent ondertussen wel zo'n beetje alle mogelijke manieren waarop een zombie - ahum, pardon: walker - over de kling kan worden gejaagd. Anna and the Apocalypse voegt daar niet heel veel nieuws aan toe. Al is er misschien één hilarische uitzondering, want kennelijk kan een mensenhoofd ook gebruikt worden als bowlingbal.
