Een nieuwe film van Ethan en Joel Coen is altijd iets om naar uit te kijken. Dat Netflix de beroemde broers een film liet maken en ze daarin de vrije hand gaf, maakt het nog interessanter. Het resultaat is een anthologie van zes verhalen die elk een aspect van het leven in het Wilde Westen belichten. De bijna melancholische, bij vlagen humoristische wijze waarop dat gebeurt, verraadt de hand van de meesters.
The Ballad of Buster Scruggs heeft een boek als raam voor de vertellingen. Een onbekend persoon maakt het boek open en we duiken het eerste verhaal in. Het draagt de titel van de film en is op het lijf van de filmbroers geschreven, zo heerlijk belachelijk gaat het eraan toe. Tim Blake Nelson speelt de goedlachse cowboy uit de titel. Hij komt wat simpel over, maar weet elk gevecht waarin hij verzeild raakt te winnen. Terwijl de autoriteiten hem zoeken voor moord, reist Buster rond als een soort troubadour die af en toe een liedje inzet.
Zo simpel is het uitgangspunt van het eerste verhaal. Voor de andere vijf geldt min of meer hetzelfde, maar er zitten genoeg slimmigheden in en verwijzingen naar de moderne tijd om het boeiend te houden. Gaandeweg verandert ook de toon van de film en verdwijnt het lichtvoetige. In Meal Ticket speelt Liam Neeson de hardvochtige impresario van een man zonder armen en benen. De stakker draagt gedichten voor, maar ziet zijn publiek alsmaar krimpen. Vermoedelijk is dat een verwijzing naar het internettijdperk waarin de aandacht snel afgeleid is en hypes van zeer korte duur zijn.
Zoals zo vaak bij omnibusfilms, is niet elk verhaal even interessant. The Mortal Remains, waarin we een groep mensen in een koets volgen, is minder geslaagd en wat saai om naar te kijken. Andere verhalen springen er uit, zoals het effectieve Near Algodones, waarin James Franco een bankovervaller speelt, of het opvallende All Gold Canyon met een glansrol van de haast onherkenbare Tom Waits als goudzoeker. Met elkaar verbonden zijn de verhalen niet, waardoor het soms lastig is om er goed in te komen. Telkens moet je in korte tijd een aantal nieuwe personages leren kennen. Daardoor voel je niet altijd binding met ze, al gebeuren er soms behoorlijk gruwelijke dingen met ze.
Op technisch vlak is het over de gehele linie genieten geblazen. De film is prachtig geschoten en dat levert ontzettend sfeervolle beelden op. De muziek van Carter Burwell is nagenoeg perfect om de setting kracht bij te zetten. The Ballad of Buster Scruggs zal niet de geschiedenisboeken ingaan als de beste film van de Coen Brothers. Daarvoor is hij te wisselvallig en staan de verhalen te los van elkaar. Maar het is wel een mooie, amusante film die de duistere humor en het gevoel van drama van de broers goed overbrengt.
