Krijgen kunst en creativiteit nog wel de kans in onze moderne, materialistische maatschappij? Wat als je door eigen ervaringen het gevoel hebt dat er voor bijvoorbeeld poëzie geen ruimte meer is in onze westerse samenleving, en de kans krijgt om iets kostbaars te koesteren? The Kindergarten Teacher, een Amerikaanse remake van de gelijknamige Israëlische film uit 2014 (oorspronkelijke titel: Hagagenet) reflecteert op deze vragen. De film voert het concept echter zo ver door, dat de geloofwaardigheid uiteindelijk ver te zoeken is.
Tot die tijd is The Kindergarten Teacher een interessante film met een sterke Maggie Gyllenhaal in de titelrol als lerares Lisa Spinelli die les geeft op een kleuterschool in Staten Island. Haar leven is niet geworden wat ze ervan verwacht had. De passie is grotendeels uit haar huwelijk verdwenen en eigenlijk is ze teleurgesteld in haar kinderen, twee tieners zonder enige interesse in kunst, poëzie of überhaupt een boek lezen. Ze houdt van poëzie en taal, en volgt daarom een cursus poëzie om zelf iets te kunnen creëren. Zonder veel succes.
Dan gebeurt er iets bijzonders. Een van haar leerlingen, genaamd Jimmy, begint op een dag te ijsberen omdat hij na school moet wachten totdat de babysitter hem komt ophalen, en terwijl hij dat doet componeert hij een gedicht, dat veel beter is dan haar eigen pogingen tot poëzie. Vanaf dat moment ziet en koestert ze zijn talent. Dat begint met het opschrijven van zijn gedichten en het verzoek aan de babysitter of zij dat ook wil doen. Maar al snel is dat niet genoeg voor Lisa en begint ze zich steeds meer te bemoeien met Jimmy's leven, uit naam van het beschermen van zijn talent. Tegelijk presenteert ze zijn gedichten als haar eigen werk tijdens haar cursus poëzie, wat haar veel lof oplevert.
Maggie Gyllenhaal speelt niet alleen de hoofdrol maar is ook één van de vijf producenten, mede om de film van de grond te kunnen krijgen. Het is niet moeilijk om te zien waarom ze Lisa wilde spelen. Het is een bijzondere rol, die eerst heel gewoontjes lijkt, maar steeds gelaagder wordt. Gyllenhaal maakt de frustraties, passies en ambities van de mislukte artiest overtuigend voelbaar.
Maar na een tijd ontspoort haar personage in haar queeste om het talent van haar pupil te koesteren en te beschermen. Haar Lisa Spinelli haalt het in haar hoofd dat Jimmy een verwante geest is, ondanks dat hij pas vijf is en zij een volwassen moeder van twee tieners. Zelfs Gyllenhaal kan de laatste akte van de film niet geheel geloofwaardig maken, waardoor niet alleen haar personage maar de hele film van het pad afraakt. Met de geloofwaardigheid gaat ook enige zeggingskracht verloren, waardoor de aangesneden thema's tekort worden gedaan. Het lijkt alsof de makers willen zeggen dat de waanzin en slechte beslissingen in de finale nodig zijn om nog talent en kunst te kunnen koesteren in onze moderne maatschappij. Als dat echt zo is, dan rest ons weinig hoop.
