Robert Redford maakte in augustus van dit jaar bekend dat hij gaat stoppen met acteren. De inmiddels tweeëntachtigjarige acteerlegende had nog slechts twee projecten op zijn filmografie staan die om een afronding vroegen: Our Souls at Night (vorig jaar verschenen) en The Old Man and the Gun. Twee intieme films waarin de liefde tussen een dame en heer op hoge leeftijd ontvlamt, met het verschil dat in de laatstgenoemde titel ook wat ruimte is ingebouwd voor wat gemoedelijke misdaad.
Gemoedelijk, omdat de hoofdpersoon een bankovervaller is die weliswaar altijd een pistool op zak heeft, maar nooit de trekker overhaalt. In plaats daarvan laat hij het wapen steeds even kort aan de deskmedewerker zien, waarna hij kenbaar maakt een transactie te willen uitvoeren. Daarbij stelt hij een nerveuze beambte zelfs op haar gemak als dat nodig is. Geen vuurgevechten, geen piepend en rokend rubber van politiewagens die de achtervolging inzetten, maar een uiterst charmante overval die overdag plaatsvindt - nota bene recht onder de neus van een paar agenten.
Wat blijft er van een misdaadfilm over als hij zo wordt uitgekleed? In het geval van The Old Man and the Gun: knus acteerwerk van Sissy Spacek, Danny Glover en Tom Waits. Ruimschoots weten de oudgedienden hun gebrek aan souplesse - die in andere gevallen noodzakelijk zou zijn geweest voor het uitvoeren van wilde actiescènes - te ondervangen door een warmbloedige invulling te geven aan hun personages. Het moge duidelijk zijn dat de meeste aandacht uitgaat naar de ontluikende romance tussen overvaller Forrest Tucker en de lieflijke Jewel, respectievelijk gespeeld door Robert Redford en Sissy Spacek, die beiden een fonkeling van plezier in hun ogen hebben.
Ook buiten de acteurs om zijn er genoeg leuke vondsten te spotten die The Old Man and the Gun licht en plezierig houden. Let met name op de details: een piepend gehoorapparaat verraadt het afgaan van een stil alarm, en een knallende uitlaat van een auto doet agenten geloven dat de misdadiger met scherp schiet. Regisseur David Lowery plaatst zulke momenten in een heerlijk muf jarentachtigsfeertje en dient ze altijd op met een relaxt jazzriedeltje op de geluidsband. Het is de tijd van koffie, snorren en beige (corduroy)pakken. Zelfs de cinematografie lijkt uit de jaren tachtig te komen, met vreemde close-ups en lang uitgesponnen scènes - een pluspunt in dit geval, want de film bestaat bij de gratie van zijn eigen loomheid.
Net als in veel andere misdaadfilms is ook hier het spel tussen twee mannen die beiden aan een andere kant van de wet opereren aanwezig. De manier waarop ze elkaar wederzijds beïnvloeden is echter veel subtieler dan anders. De door Casey Affleck gespeelde snorrenmans John Hunt is een agent die het liefst de hele dag onderuitgezakt op de bank zit met zijn vrouw, maar door zijn naam te verbinden aan het onderzoek naar een reeks bankovervallen vindt hij langzamerhand weer het plezier in zijn leven terug. Niet de vangst van een crimineel doet ertoe, maar de jacht.
The Old Man and the Gun is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, maar eigenlijk doet dat er niet zoveel toe. Belangrijk is de boodschap die de makers op komische wijze overbrengen: dat een mens vreugde blijft zoeken in zijn leven - ook al is hij zo grijs als een duif en zo doof als een kwartel. Zelfs iemand die hoogbejaard is kan nog alles uit het leven halen. Als iemand daar het levende bewijs van is, dan is het Robert Redford wel. Beter dan met deze film had hij niet kunnen afzwaaien als acteur.
