Dan Fogelman, regisseur van Danny Collins, maar wellicht bekender als schrijver van Crazy, Stupid, Love, Rapunzel en tv-serie This is Us, komt met een ambitieuze film op de proppen. Life Itself vertelt het verhaal van vier generaties mensen wier levens elkaar op verschillende punten kruisen in New York en Spanje. Fogelman heeft een getalenteerde sterrencast tot zijn beschikking, maar het overdreven complexe script en de soapachtige regie zorgen ervoor dat de acteurs op geen enkel moment tot hun recht komen.
Life Itself volgt allereerst de romance tussen Will en Abby. Will loopt bij een psychiater, waar flashbacks de ontstaansgeschiedenis van Wills relatie met Abby uit de doeken doen. Oscar Isaac speelt op overtuigende wijze de enigszins doorgedraaide en neurotische Will. Het spel tussen Oscar Isaac en Olivia Wilde is het beste onderdeel van de film. Abby is een intelligente vrouw die in een van de flashbacks van Will beweert dat er geen betrouwbare protagonisten bestaan. De hele film speelt met dit gegeven, maar niet erg overtuigend. Het lijkt vooral ingezet te worden om een semi-intelligente twist aan een verder simpel script toe te voegen.
Na het relaas van Will en Abby volgen we het onfortuinlijke leven van dochter Dylan, waarna het verhaal zich naar Spanje verplaatst. Hier steekt landeigenaar Saccione een minutenlange, onsamenhangende monoloog over zijn jeugd af, wat verder geen verband lijkt te houden met de rest van het verhaal. Javier probeert het beste voor zijn vrouw en zoon te bereiken door hard te werken op de boerderij van Saccione. Al deze onsamenhangende verhaallijnen komen uiteindelijk samen als het kind van Javier naar New York verhuist om daar te studeren.
De titel Life Itself impliceert dat deze film het 'echte' leven zou afbeelden. Het 'echte' leven zou voor Fogelman dan een reeks overdreven melodramatisch en humorloze fragmenten zijn die aan elkaar worden gevlochten met semi-intellectueel geneuzel. In plaats van het echte leven lijkt deze film drukker bezig te zijn met tranentrekken en het zo complex mogelijk maken van verschillende tijdslijnen. De chronologie is ongelofelijk slecht uitgewerkt. Life Itself zou zich over een tijdspanne van dertig tot veertig jaar moeten afspelen, maar er is geen enkele moeite gedaan om de sets op de tijd aan te passen.
Daarnaast tracht de film overdreven intelligent te zijn, maar bloedt uiteindelijk dood in al zijn zelfreflexiviteit. Het absolute dieptepunt van de zelfgenoegzaamheid is de kleine rol van Samuel L. Jackson. Hij spreekt de voice-over in van een script dat Will op zijn laptop aan het schrijven is. Dit heeft geen moer met de rest van de film te maken en voegt werkelijk niks toe. Mogelijk onderbouwt de scène het idee van de film dat er geen betrouwbare protagonisten bestaan, maar dat is op zichzelf al een totaal onnodig en afleidend gegeven.
Vrijwel elk ander script met deze cast had tot een beter resultaat uitgewerkt kunnen worden. Life Itself biedt de sterren niks om mee te werken. Het is veelzeggend dat de acteurs het beste zijn wat de film te bieden heeft. Zonder hen zou Life Itself zeker niet op het grote scherm te zien zijn geweest. De film is geproduceerd door Amazon Studios, dus zal in de Verenigde Staten wel snel op Amazon Prime belanden. Dat is een prima bestemming, want deze film verdient niet veel meer dan bekeken te worden op een streamingdienst op een verregende zondag.
