Misschien wordt het tijd te gaan nadenken over een goede term voor films waarin het scherm van een laptop als perspectief wordt gebruikt. Het bekendste voorbeeld hiervan - de horrorfilm Unfriended - is nog geen vier jaar oud en met het verschijnen van de thriller Searching lijkt het aannemelijk dat er meer zullen volgen. Wikipedia schaart dergelijke films vooralsnog onder de noemer 'found footage', maar deze term dekt de lading niet echt. Dat zit hem vooral in de afwijkende insteek. De meeste foundfootagefilms bevatten immers personages die bewust iets op beeld willen vastleggen om de kijker daarvan deelgenoot te maken. Bij laptopfilms (wie een betere term heeft, mag hem aandragen) is het omgekeerde het geval: de kijker gluurt mee over de schouder van een hoofdpersonage dat geheel onbewust van toeschouwers zijn diepste geheimen toevertrouwt aan zijn laptop. Dus waar foundfootagefilms tamelijk exhibitionistisch van aard zijn, zijn dit soort films eerder voyeuristisch.
Nu wordt film wel vaker een voyeuristisch medium genoemd, maar Searching laat zien dat daar nog wel enige rek in zit. De getoonde laptop waarop de meeste gebeurtenissen in deze film zich voltrekken, is namelijk niet van de hoofdpersoon, maar van zijn tienerdochter. Wanneer die op een avond niet thuiskomt, duikt bezorgde vader David in haar internetgeschiedenis, hopend te achterhalen wat er met haar is gebeurd. En dus hebben we enerzijds het voyeurisme van het meekijken bij een alsmaar wanhopiger wordende vader en anderzijds het onbedoelde voyeurisme waarin zijn speurwerk gehuld is. De privacy van zijn dochter gaat immers direct overboord wanneer David toegang weet te krijgen tot haar e-mail om van daaruit haar gangen op het internet na te gaan. Zijn zoektocht brengt echter wat confronterende waarheden aan het licht waar de alleenstaande vader niet bepaald op voorbereid is.
Overigens speelt Searching zich niet voor de volle honderd procent af op hetzelfde laptopscherm. Zo zien we sommige gebeurtenissen vanaf telefoons of beveiligingscamera's en wordt er geopend met een montage van vroegere activiteit op een computer die draait op Windows XP. Daarbij zien we welbekende websites als eBay en YouTube voorbijkomen in hun oude lay-out. Deze platformen worden anno 2018 weliswaar nog steeds volop gebruikt, maar hun veranderde uiterlijk zorgt toch voor een lichte mate van nostalgie. Dat gevoel is exact waar deze montage op mikt. Onze onlineactiviteiten lijken in het heden enorm alledaags en nauwelijks het onthouden waard, maar uiteindelijk krijgt alles een nostalgisch laagje. Het enige grote verschil met muziek, videogames, televisieprogramma's en films is dat die opnieuw te ervaren zijn, terwijl het internet zichzelf continu vernieuwt en daarbij nauwelijks iets bewaard wordt voor later.
Veel complimenten die Searching verdient, zijn eerder al geïncasseerd door Unfriended. Die film wist vier jaar geleden nog indruk te maken door een verhaal te vertellen via echt bestaande websites en programma's, maar inmiddels is dat de norm waar Searching simpelweg aan voldoet. Hetzelfde geldt voor de effectieve verteltruc om de hoofdpersoon iets impulsief te laten typen, om hem uiteindelijk na enige bezinning toch een iets mildere reactie te zien plaatsen. Effectief is het nog steeds, maar niet bepaald vernieuwend. Als we beide titels naast elkaar leggen ter beoordeling van de continuïteit van hun stijl, valt op dat Searching zich daar net te vaak aan onttrekt of op een lichtelijk ongeloofwaardige manier de boel via een webcam of andersoortige camera in beeld poogt te brengen.
Die tekortkoning is simpelweg inherent aan de keuze het verhaal op deze manier te vertellen. Unfriended had daar heel wat minder last van door alles binnen dezelfde kamer te houden en de laptop enkel als venster naar de buitenwereld te gebruiken. Searching kan zich die eenvoud niet veroorloven. Maar waar Unfriended uiteindelijk enkel wist te scoren met zijn ongebruikelijke vorm, heeft Searching heel wat meer te bieden op conventioneel gebied. Zo is er de sterke hoofdrol van John Cho (balancerend op het randje van gedreven efficiëntie en obsessieve waanzin), maar bovenal is er een plot met dusdanig lekkere wendingen dat dit ook in een traditionele filmstijl prima de aandacht zou kunnen vasthouden. Een enkel dwaalspoor zie je weliswaar van mijlenver aankomen, maar de grote verrassing aan het slot is heel minder voorspelbaar, zelfs al zijn er nog zoveel subtiele hints geplant. Een goede vertelling kan nu eenmaal elke vorm aannemen.
