Het leven kan in één klap compleet veranderen. Of letterlijk in meerdere klappen op je hoofd. We bewonderen topsporters vaak om hun doorzettingsvermogen en focus. Hoe ze zichzelf lichamelijk en geestelijk tot het uiterste drijven om de top van hun sport te bereiken. Alle aandacht gaat uit naar de glorie van de winnaars en naar de tragedie van de verliezers van finales en wedstrijden om medailles, bekers en prijzen. Onderbelicht blijft soms de mogelijke prijs die de sporters daarvoor fysiek en psychisch betalen.
Af en toe is er aandacht voor het leven in de schaduw van die glorie of tragedie, maar over hoe mensen kapot kunnen gaan puur door het beoefenen van de sport zelf, daar heeft men het meestal toch liever niet over. Journeyman schijnt zijn licht daar wel op, uitgebreid en pijnlijk. Matty Burton is wereldkampioen boksen geworden door een blessure van zijn tegenstander tijdens de titelstrijd. Eigenlijk had hij toen moeten stoppen. Alleen de titel is echter niet genoeg, hij wil bewijzen dat hij die echt verdient, dat hij de beste bokser in zijn klasse is. Dus neemt hij de uitdaging van een jonge bokser aan, en wint dit keer écht de titel.
Hij is de beste van de wereld. Nummer één. Maar wat heb je daaraan als je kort na de winst in elkaar stort en wakker wordt met zo veel hersenschade dat je opnieuw moet leren praten en bewegen, en niet meer weet wie je bent, wie je vrouw en dochter zijn of je vrienden? De klappen die Matty in de titelstrijd tegen het hoofd kreeg, waren de druppel die de emmer van zijn jarenlange murw gebeukte hoofd deden overlopen. Dus moet hij aan een nieuwe strijd beginnen, een lange en lastige strijd in zijn hoofd om weer mens te worden, en zichzelf weer terug te vinden.
Paddy Considine verkent als regisseur en hoofdrolspeler van Journeyman niet echt de identiteitscrisis die je misschien zou verwachten, ook al moet Matty's vrouw Emma hem in begin van zijn herstel herhaaldelijk vertellen dat hij Matty is, zij zijn vrouw en de kleine baby Mia hun dochter. Considine focust vooral op hoe lastig en pijnlijk het is voor hem om dit opnieuw te moeten leren en voor haar om hem dit te moeten leren. Hoe veel kan zij verdragen voordat haar liefdevolle engelengeduld op is? En wat moet je aan met een man die opeens het mentale vermogen van een kind heeft, met de kracht en impulsen van een volwassen bokser?
Ondanks dat Considine de diepere implicaties in de vorm van een existentiële crisis grotendeels links laat liggen, is Journeyman toch een aangrijpend sportdrama. Daarbij schuwt Considine de bekende structuur en enkele sportfilmclichés niet, inclusief een trainingsmontage met popnummer. Hij geeft ze echter een andere lading doordat de inzet nu niet het winnen van de wedstrijd is, maar het ongedaan maken van die winst. Het doorzettingsvermogen en de wilskracht die de sporter naar de top brachten én zijn leven kapotmaakten, bieden paradoxaal genoeg ook de handvatten om er weer bovenop te komen. Voor zover dat nog mogelijk is dan.
