In 2011 won Kirsten Dunst de prijs voor de beste actrice in Cannes, voor haar rol van depressieve jonge vrouw in Lars von Triers Melancholia. De soms impressionistische verbeelding van haar depressie was het beste onderdeel van Von Triers film over het einde van de wereld. Voor haar rol kon Dunst uit eigen ervaring putten, gezien zij enkele jaren daarvoor publiekelijk voor haar eigen depressie uitkwam. In Woodshock speelt zij Theresa, wederom een vrouw die afglijdt in een impressionistisch weergegeven depressie. Dit keer is daar een zeer tastbare oorzaak voor aan te wijzen.
Het regiedebuut van Kate en Laura Mulleavy opent namelijk met het overlijden van Theresa's terminaal zieke moeder, met behulp van een vergiftigde joint die Theresa aan haar moeder geeft. Haar vriendje Nick wil met haar naar een nieuwe plek verhuizen, maar Theresa staat erop om in haar moeders huis te blijven wonen. Ondertussen keert ze weer terug naar haar werk, in een apotheek waar medische marihuana wordt verkocht, maar is daar erg afwezig. Haar zware gevoelens van verdriet en apathie worden versterkt als een zieke oude man om hetzelfde soort giftige joint komt vragen in de winkel, maar later terugkomt met de klacht dat hij nog leeft. Dan overlijdt een jongen die dezelfde dag ook in de winkel kwam onder mysterieuze omstandigheden. Is Theresa nu ook al verantwoordelijk voor zijn dood?
Theresa worstelde naast verdriet om haar moeder ook met schuldgevoelens rondom haar dood, die nu extra worden versterkt. Dus rookt ze flink wat wiet als zelfmedicatie. Door de combinatie van het zwelgen in wiet en verdriet raakt Theresa een beetje los van de wereld, wat treffend wordt weergegeven in mooie montages van beelden van de natuur, gefilmd in de bijzondere Redwoods in noordelijk Californië, en beelden van Theresa in en rondom het huis van haar moeder (terwijl ze steeds meer haar moeders kleren draagt). Door deze twee soorten beelden, en herinneringen aan haar moeder, door elkaar heen en soms over elkaar heen te knippen, maken de Mulleavy zussen de ervaring en gevoelens van Theresa visueel en daardoor juist invoelbaar. De pijn die zij voelt, maar vooral de wazige mist die ze voor zichzelf optrekt om daaraan te ontsnappen, ook al is dat slechts tijdelijk.
De gezusters Mulleavy zijn van oorsprong modeontwerpsters en maakten hun eerste stap in de filmwereld door de kostuums voor Black Swan te ontwerpen. Het is dus niet verwonderlijk dat hun eerste film vooral een visuele ervaring is, waarin ze met expressieve beelden en beeldcombinaties gevoelens van hun hoofdpersonage uitdrukken. Een interessant, zeer mooi gefilmd debuut, waar een misstap met een vreemde wending in de laatste akte enige maar niet te veel afbreuk aan doet.
