Binnen het exploitatiegenre is een speciaal hoekje ingeruimd voor de 'rape and revenge'-films. Aan inhoud en subtiliteit hebben deze films een broertje dood. Het voornaamste doel is seks en geweld exploiteren om zo het publiek te choqueren. Wat voor een plot moet doorgaan, is steevast ingedeeld in drie scherpomlijnde aktes: 1) de vrouw wordt verkracht en voor dood achtergelaten; 2) de vrouw herrijst uit een ogenschijnlijke dood en herstelt; 3) de vrouw ontketent een reeks bloederige wraakacties tegenover de daders. Daarmee komen twee verschillende zienswijzen met elkaar in botsing, want is een dergelijke film nou vrouwonvriendelijk of juist heel feministisch?
Dat is natuurlijk volkomen afhankelijk van de aanpak die de filmmakers kiezen. In Revenge ligt de focus heel duidelijk op het creëren van een feministische wraakfantasie. Om te beginnen is het beoogde slachtoffer geen muurbloempje, maar een seksbom die het hoofd van elke heteroman op hol weet te brengen. Ga maar na: in elk shot zuigt Jen op een lolly, speelt ze met haar blonde haarlokken of danst ze sensueel in een kort rokje. Heel ongebruikelijk voor dit soort films, maar ook meer dan welkom. Hoezeer de mannen ook opgaan in het verleidingsspel van de vrouw, het geeft hen nooit een vrijbrief om haar lichamelijke grenzen te overschrijden. Wat dat betreft komt de release van de film op een gunstig moment, want in het huidige #MeToo-tijdperk zal zo'n boodschap ongetwijfeld luid resoneren, zeker in Hollywood.
Tot zover de diepere laag in deze film. Met Revenge levert de Franse filmmaakster Coralie Fargeat haar speelfilmdebuut af en het is in de eerste plaats haar intentie geweest om een volbloed genrefilm te maken. Daarin is ze met vlag en wimpel geslaagd. Fargeat betoont haar vakmanschap door het accent steeds te verleggen naar onverwachte zaken. In tegenstelling tot de vuige anti-klassieker I Spit on Your Grave wordt de verkrachting in haar film niet geëxploiteerd, maar volgt de camera tijdens dit moment slaafs een dikke man die smerig op een chocoladereep kauwt. Zeer knap, want het versterkt het gevoel dat de gruweldaad is omgeven met veel ranzigheid.
Bovendien ligt de symboliek er lekker dik bovenop. Figuurlijk gezien is Jen de feniks die uit de as zal herrijzen om wraak te nemen op haar belagers, maar in een B-film moet zo'n metafoor natuurlijk extra kracht worden bijgezet. En dus brandmerkt Jen zichzelf met een Mexicaans bierblikje, waarna een afdruk van het mythische beest op haar onderbuik prijkt. Wie daar de lol niet van inziet heeft weinig bij Revenge te zoeken.
Wat zich vervolgens ontvouwt is een geweldig kat-en-muisspel in een Mad Max-achtige setting. Geen seconde laat Fargeat haar stijlvolle aanpak verslonzen, terwijl ze gestaag toewerkt naar een apotheose waarin het bloed met liters tegelijk tegen de muren opspat. Heerlijk, dat sadisme waarmee de Française de kijker om de oren slaat. Het moge duidelijk zijn dat Revenge geen vertier biedt voor mensen met een zwakke maag. Sommige scènes zijn zo goor dat ze veel van je incasseringsvermogen vragen. Probeer je ogen maar eens op het scherm gericht te houden, zodra een glasscherf tergend langzaam uit een bloedende voetwond wordt getrokken...
Te midden van dit krankzinnige bloedbad blijft actrice Matilda Anna Ingrid Lutz gelukkig fier overeind als de wraakzuchtige Jen. Opvallend is dat ze beide kanten van haar personage - sexy Jen en koelbloedige Jen - uitstekend weet te belichamen. Daarbij heeft ze een kleine handicap, want naarmate de film vordert neemt de hoeveelheid dialogen steeds verder af. Met elke verstrijkende minuut groeit de noodzaak om het alleen af te kunnen met intense gezichtsuitdrukkingen. En dat werkt: Jen is een van de stoerste vrouwen in de recente B-filmgeschiedenis, iemand voor wie je blijft juichen tot ze alle smeerlappen heeft aangepakt!
