Geheimpje weten? Bovengetekende moet eerlijk bekennen dat hij nog een Iejoor-knuffel op zijn slaapkamer heeft staan en vroeger de videobanden over de knullige avonturen van Poeh en zijn vriendjes heeft platgedraaid. Heerlijk, dat jeugdsentiment. Disney schotelt ons deze zomer (volgens het affiche) het hartverwarmende Christopher Robin (in het Nederlands 'Janneman Robinson & Poeh') voor. Met de eerdere persoonlijke noot begrijpt u dat deze recensent blij is met de terugkeer van een inmiddels ook volwassen geworden Janneman Robinson naar het Honderd Bunderbos. Weet Disney met deze nieuwe familieprent ieders warme herinneringen eer aan te doen?
De talloze avonturen die hij als kind beleefde in het idyllische Honderd Bunderbos zijn voor de inmiddels volwassen Janneman Robinson tot vage herinneringen verworden. In het grauwe, naoorlogse Londen is de dagelijkse realiteit voor Robinson, die werkt als efficiëntiemanager bij een kofferfabrikant, juist hectisch en zwaar. Tijd voor zijn gezin heeft hij nauwelijks meer, laat staan voor een malle ouwe beer die onverwachts bij hem aanklopt wanneer deze zijn vriendjes kwijt is. Deze reünie tussen Robinson en zijn oude makker Poeh is het startschot van een nieuwe reeks avontuurlijke expedities.
Als klein jongetje deed Robinson het liefst helemaal niets, maar als volwassen man moet hij hard werken om zijn werkgever te kunnen redden van een dreigend faillissement. Zelf kan Robinson zijn hoofd ook maar net boven water houden. Natuurlijk contrasteert de zorgeloze kindertijd waar de knuffelige beer Poeh voor staat, mooi met het veel minder makkelijke leven van Robinson nu. In de kern is Christopher Robinson weliswaar een kinderfilm met een simpele opzet, maar tegelijk speelt de film subtiel met volwassen thema's en zit deze vol met mooie levenslessen die waardevol zijn voor alle kijkers.
Het ietwat slome verhaal van Christopher Robin is op zichzelf echter vrij eenvoudig en voorspelbaar. Jammer is vooral dat het veel te lang duurt voordat Robinson toegeeft aan de door Poeh aangewakkerde verlangens naar zijn goede oude kindertijd, wat natuurlijk het hele doel van deze film is. Gelukkig schroeft regisseur Marc Forster het tempo in de derde akte wat omhoog met leuke actiemomentjes en de kenmerkende sullige humor uit de eerdere bewerkingen. Pas in dit deel voelt Christopher Robin echt aan als een klassiek Winnie de Poeh-verhaal en wordt er eer gedaan aan de rijke erfenis van schrijver A.A. Milne.
Voor het ontwerp van Robinsons pluche knuffelmaatjes bleef Forster daarentegen wel trouwer aan de oorspronkelijke inspiratiebronnen van Milne (de knuffels van zijn zoontje). Het is een fijne traktatie om vrijwel alle vrienden uit het Honderd Bunderbos, zoals het verlegen varkentje Knorretje, de stuiterende tijger Teigetje en de sombere ezel Iejoor, zo tot leven te zien komen op het witte doek. Dit is niet louter animatie, maar ook het werk van poppenspelers. Ook speelt de filmmaker leuk met het kleurenpalet in zijn film en wisselt hij de levendige, kleurrijke landschappen van het Honderd Bunderbos duidelijk af met de grijze stad.
Zoals de Nederlandse titel aangeeft, draait deze film echt om Robinson en Poeh, en delven de andere personages helaas een beetje het onderspit. Deze honingzoete familiefilm charmeert juist het meest wanneer het hele ensemble in beeld is. Doordat daar niet de nadruk op ligt, voelt Disney's simpele vertelling van Christopher Robin al met al een beetje als een dertien-in-een-dozijn-prent. Voor een goede berenfilm kun je eerlijk gezegd beter Paddington opzetten. Knaagjes in je maagje? Een hongerig verlangen naar meer live-action avonturen van Robinson en Poeh? Dat zal je waarschijnlijk niet direct hebben na het zien van deze film. Hij is gewoon leuk, voor één keer.
