Twee piccolo's assisteren een naïef pasgetrouwd stelletje. Roomservice komt op een onhandig moment, de man friemelt met bestek en de vrouw zit krampachtig aan tafel. On Chesil Beach betreft de start van een huwelijksreis en de eerste echte ruzie van het echtpaar. De hotelbediendes doen hun uiterste best om hun lach in te houden, maar Florence en Edward nemen hun huwelijksnacht bloedserieus.
De manier waarop het tweetal door de kamer stuntelt en stamelt is vrij geestig. Edward is opgewonden, opgegroeid als een eenzame maar intelligente jongeman en klampt zich vast aan Florence. Hij houdt zielsveel van haar, maar weet zich totaal geen houding te geven nu hij het huwelijk moet consumeren. Florence is de deftigheid zelve en schuwt elke vorm van seksualiteit, maar doet haar uiterste best om Edward een kans te geven. Het resulteert in een ontzettend ongemakkelijke paringsdans, met bijna kinderlijke liefdesverklaringen en geklooi met ritssluitingen.
In eerste instantie zien we dit tenenkrommende gedrag zonder context. Flashbacks vullen dit gaandeweg in, waardoor de onbedoeld hilarische situatie steeds meer een dramatische tint krijgt. Florence en Edward hebben beiden als het ware een handicap, gestuurd door een preutse en bekrompen samenleving vlak voor de seksuele revolutie van de jaren zestig. Ze hebben een verstoord beeld van seksualiteit, staan onder druk van hun omgeving en hebben werkelijk geen idee waar ze mee bezig zijn.
Er is genoeg thematiek voor een boeiend verhaal. De ware reden achter een huwelijk is de onbreekbare belofte om elkaar nooit te verlaten, zeker wanneer je de diepste schaduw in je partners verleden tegenkomt. Vrij vroeg in de film maakt Florence de schattige opmerking dat hun eerste ruzie is begonnen. Dit is echter een knullige onenigheid vergeleken met datgene wat hun huwelijk echt verscheurt. Het boek van Ian McEwan waarop de film gebaseerd is, vult deze echtelijke botsing aan met details over het tijdperk: een gebrek aan communicatie en een kneuterige manier van denken, wat uiteindelijk de relatie van Edward en Florence saboteert.
De verfilming houdt het echter erg oppervlakkig als het gaat om het gedachtegoed van dat tijdperk. Alhoewel de hoofdpersonages een interessante groei doormaken en belanden in een wervelwind van emoties, mist een diepere laag om het echt kracht te geven. Debuterend filmregisseur Dominic Cooke behandelt het materiaal te veel als theater en te weinig als film: onthullingen zijn melodramatisch, een echte onderdompeling in het tijdperk mist en het nieuw gefabriceerde theatrale einde is veel te overdreven en geforceerd.
On Chesil Beach moet het daarom meer hebben van acteerwerk en dialogen, dan mooie metaforen en maatschappijkritiek. Doordat die dialogen bewust tenenkrommend zijn gemaakt, krijgen Saoirse Ronan en Billy Howle te veel last op hun schouders. Ze kunnen nog redelijk wat van hun charisma inzetten om bij te sturen, maar het verhaal echt kracht geven, lukt zelfs hen niet. Het is een huwelijk dat in elkaar stort op een manier die vooral frustrerend is en niet zo poëtisch en diepzinnig als Cooke zou willen. Het boek had misschien wel die gelaagde vertelling, maar Cooke weet met de filmversie niet hetzelfde te bereiken. Zijn bitterzoete einde weet elke vorm van nuance eerder te verpesten.
