Tag
Recensie

Tag (2018)

Tikkertje voor volwassen: het kan. En zowaar nog best vermakelijk ook.

in Recensies
Leestijd: 3 min 30 sec
Regie: Jeff Tomsic | Cast: Ed Helms (Hogan 'Hoagie' Malloy), Jon Hamm (Bob Callahan), Jake Johnson (Randy 'Chilli' Cilliano), Hannibal Buress (Kevin Sable), Jeremy Renner (Jerry Pierce) e.a.| Speelduur: 100 minuten | Jaar: 2018

Dat Tag is gebaseerd op een waargebeurd verhaal laat geen enkele trailer of poster voor deze film onvermeld. Toch dient dit gegeven niet al te serieus te worden genomen. Het uitgangspunt van enkele bevriende veertigers die al jaren tikkertje spelen en daarin op volwassen leeftijd misschien nog wel fanatieker zijn dan als kinderen, is inderdaad zoals het in 2013 in een artikel in The Wall Street Journal werd opgetekend. Maar dat neemt niet weg dat de personages in de film vrijwel niets van doen hebben met de leden van de echte vriendenclub en vrijwel geen enkele scène passages uit het artikel reflecteert. Best aannemelijk dus dat als iemand dit uitgangspunt zou hebben gepitcht als een volledig nieuw idee, de film waarschijnlijk exact hetzelfde zou zijn geworden als wat nu is gemaakt.

Daar is overigens niets mis mee. Elk verhaal kan inspiratie bieden voor een film, maar niet alles wat uit het leven is gegrepen dient een prestigieus Oscardrama te worden. Het idiote concept van volwassen mannen die al decennia bezig zijn met tikkertje, hoeft niet met dezelfde ernst te worden behandeld als een gebeurtenis die het verloop van de Tweede Wereldoorlog bepaalde. Goed idee dus om simpelweg een vlotte komedie te maken over vijf jeugdvrienden die weliswaar op de gebruikelijke wijze uit elkaar zijn gegroeid, maar hun vriendschap in stand weten te houden door jaarlijks een volledige maand heel gedreven tikkertje spelen. Jammer dat het zo'n ontzettend veilige komedie is geworden.

Natuurlijk valt er niet bijster veel te doen met het simpele uitgangspunt (zelfs kinderen zijn na enige tijd wel klaar met het beperkte spelletje), maar thematisch is er best iets om mee te werken. Er kan bijvoorbeeld worden verkend wat volwassenheid nou eigenlijk inhoudt. Hebben deze mannen misschien last van het zogenaamde Peter Pan-syndroom? In Tag lijkt daar geen enkele sprake van. De veertigers hebben bijna allemaal hun leven prima op orde of zijn er in ieder geval wel tevreden mee. Tikkertje is voor hen niets anders dan een onschuldig in leven gehouden jeugdsentiment. Dat is prima, maar het verhindert wel mogelijke diepgang. Qua niveau komt Tag dan ook geen moment in de buurt van The World's End, waarin de hoofdpersoon koste wat het kost met zijn vrienden een kroegentocht wil volbrengen, simpelweg omdat deze in jeugdsentiment gedrenkte onderneming het enige in zijn leven is dat hij als waardevol beschouwt.

Maar goed, Tag wil duidelijk niets anders te zijn dan een simpele komedie en kwijt zich daarin heel aardig van zijn taak. Dat komt vooral door de goed werkbare insteek dat een van de deelnemers nog nooit getikt is, wat erin resulteert dat de overige vier spelers samen proberen zijn hegemonie te beëindigen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want hun doelwit is watervlug, uiterst lenig en te trots op zijn 'winning streak' om zijn vrienden ook maar enige kans te geven. Imponerend, maar wel irritant dat zijn tactiek wordt geduid door middel van een interne monoloog zoals Sherlock Holmes in de gelijknamige Guy Ritchie-film. Overduidelijk bedoeld als een parodie, maar was dit bij de Britse speurneus dan serieus bedoeld? Diens absurd gedetailleerd benoemde vechttechnieken balanceerden al aardig op de rand van zelfparodie, dus om dat vervolgens in een volbloedkomedie na te doen neigt meer naar grappendiefstal dan naar een scherpe persiflage.

Een stuk geslaagder is de casting van dit personage. Jeremy Renner (wat wil je ook met zo'n achternaam?) mag zijn actiefilmimago aanboren, wat leuk contrasteert met de luchtige setting. Het is haast alsof zijn personage uit The Bourne Legacy per ongeluk in een komedie is beland en stug weigert te acclimatiseren. Mogelijk hadden meer van dit soort tegendraadse castingkeuzes de rest van de film naar een hoger niveau kunnen tillen. Op de kwaliteiten van Ed Helms, Hannibal Buress, Isla Fisher en Jake Johnson valt niet veel af te dingen, maar hun komedieachtergrond maakt wel erg duidelijk hoe we de film moeten interpreteren. Zou het immers niet veel grappiger zijn geweest om een volledig uit drama-acteurs bestaand gezelschap anderhalf uur lang fanatiek tikkertje te zien spelen?