Het zal je maar gebeuren, wakker worden in een ziekenhuisbed met een verlamming van alle vier je ledematen na een avondje flink zuipen. Het gebeurde John Callahan op eenentwintigjarige leeftijd. John Callahan brak enkele jaren na dit auto-ongeluk door als controversieel cartoonist bekend om zijn zwarte humor. In de verfilming van de gelijknamige autobiografie van Callahan is ook geen gebrek aan zwarte humor, maar is er ook genoeg plek ingeruimd voor ontroering. Don't Worry He Won't Get Far on Foot is vooral het verhaal van hoe Callahan zijn alcoholisme overwon en striptekenaar werd. Gus Van Sant maakt met deze film een grappig en inspirerende biografie over het overwinnen van verslaving en tegenslagen.
Don't Worry He Won't Get Far on Foot beweegt soepel door verschillende fases uit het leven van Callahan. De scènes van voor het ongeval tonen het hoofdpersonage als een alcoholist die zo uit een boek van Charles Bukowski weggelopen zou kunnen zijn. Het ontbreekt hier niet aan de nodige humor, waarbij Callahan en Dexter op zoek zijn naar meer en betere 'babes', maar in plaats van achter de vrouwen aan nemen ze alleen maar meer en meer drank tot zich. Vooral Jack Black in de rol van Dexter zorgt hier voor veel hilariteit. Deze nacht stappen leidt uiteindelijk tot het ongeluk waarbij Callahan verlamd raakt.
De excessen van het drinken leiden uiteindelijk tot het auto-ongeluk, waarna Callahan lange tijd in het ziekenhuis en revalidatiecentrum moet doorbrengen. Ook hier gaat Callahan weer aan de drank. Uiteindelijk komt de invalide alcoholist bij een bijeenkomst van de AA terecht, waar hij Donny, zijn toekomstige sponsor, ontmoet. Hierna focust de film met name over het doorlopen van de fameuze twaalf stappen van de AA. Alhoewel het doorlopen van dit stappenplan op papier niet als de meest aantrekkelijke filmervaring klinkt, verveelt het geen moment. Dit komt met name door de perfecte mix tussen zwarte humor en tragiek die in deze film gehanteerd wordt en het overtuigende spel van Joaquin Phoenix en Jonah Hill.
Gus Van Sant had het script van deze film al sinds de jaren negentig op de plank liggen. Oorspronkelijk zou de rol van Callahan door Robin Williams vertolkt worden. Het is natuurlijk alleen maar gissen wat voor film het was geworden met de legendarische Williams in de hoofdrol, maar Joaquin Phoenix is uitstekend in de rol van de gevatte cartoonist. Het is echter Jonah Hill, in de rol van rijke, hiv-besmette homoseksuele AA-sponsor Donny, die het meest imponeert met zijn subtiele acteerwerk.
Van Sant staat bekend om de aandacht die hij schenkt aan gemarginaliseerde groepen in de samenleving. Ook hier is dit het geval met aandacht voor alcoholisten, gehandicapten en homo's. Geheel in de zwartehumorstijl van Callahan weet Van Sant dit samen te brengen in een intrigerend en coherent verhaal. De meest hilarische momenten komen van de cartoons van Callahan zelf, die voor deze film geanimeerd zijn. Deze animaties werken zeer goed en weten de politiek incorrecte clou van de grappen op een ingenieuze wijze over te brengen. Ook lopen er op subtiele wijze verschillende tijdslijnen door elkaar, wat een constante spanningsboog oplevert.
Zonder dat het een typisch Hollywood-achtige verheerlijking van het genie wordt weet Don't Worry He Won't Get Far on Foot te overtuigen. In niks neigt de film naar persoonsverheerlijking. Het tegenovergestelde lijkt eerder het geval met de focus op het alcoholisme van Callahan. Juist met de nadruk op het overwinnen van de verslaving van Callahan wordt Don't Worry He Won't Get Far on Foot een inspirerend portret van een man die zijn demonen vanuit zijn rolstoel verjaagt.
